Εδώ και τρία χρόνια έχω ολοκληρώσει το μυθιστόρημα μου. Έκανα λοιπόν και εγώ την προσπάθειά μου. Εννοώ ότι το έστειλα σε 3-4 εκδοτικούς οίκους. Όλοι το απέρριψαν. Αυτό δεν με στενοχώρησε ιδιαίτερα. Ποτέ δεν άρεσαν στους άλλους τα γραπτά μου. Μόνο σ' εμένα άρεσαν. Αυτό που μ' ενόχλησε όμως ήταν η απάντηση ενός γνωστού εκδοτικού οίκου που μου την έστειλε μάλιστα ταχυδρομικώς και έλεγε:
"Αν δεν έρθετε να το παραλάβετε εντός 10ημέρου, θα πολτοποιηθεί".
Τί θα πολτοποιήσεις ρε μαλάκα; Τις σκέψεις μου; Τις ιδέες μου; Τα όνειρά μου; Τη φαντασία μου; Γιατί να το πολτοποιήσεις ρε μαλάκα; Δεν μπορείς να το επιστρέψεις; Δεν μπορείς τουλάχιστον να μην μου το πεις; Δεν θα σου το ζητούσα πίσω.
Εσύ όμως θες να το πολτοποιήσεις. Ε, ...τι να σου πω; Πολτοποίησέ το.
Και το πολτοποίησαν.
Το βρήκα πριν λίγο καιρό στο συρτάρι μου. (Την εκτύπωση εννοώ). Σε ηλεκτρονική μορφή χάθηκε για πάντα στο FORMAT του περασμένου καλοκαιριού. Αποφάσισα να το ανεβάσω στο blogmanos. Σιγά σιγά, σαν σε επεισόδια.... Και υπόσχομαι να μην αλλάξω τίποτα.
(Άκου το πολτοποίησαν. Δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα).
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΙΛΙΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο
22 Ιουλίου 1988
Ντριν, ντριν, ντριν...
-«Ναι»
-«Έλα ρε, γιατί δεν το σηκώνεις;»
-«Γεια σου Ορέστη, να... διάβαζα λίγο... και...»
-«Είσαι πάλι με την παντρεμένη γειτόνισσά σου Θανασάκη; Το ξέρεις ότι αν δεν μου την πασάρεις, θα τα καρφώσω όλα στον άντρα της; Τι;»
-«Ναι, ναι, θα έλθω. Τι ώρα;»
-«Δεν μπορείς να μιλήσεις καθόλου, ε; Μην τυχόν και την προσβάλεις... Ρε εδώ έχει πάρει την μισή Χαριλάου Τρικούπη και δεν προσβλήθηκε. Μην μασάς».
-«Θα είναι και τα άλλα παιδιά;»
"Αν δεν έρθετε να το παραλάβετε εντός 10ημέρου, θα πολτοποιηθεί".
Τί θα πολτοποιήσεις ρε μαλάκα; Τις σκέψεις μου; Τις ιδέες μου; Τα όνειρά μου; Τη φαντασία μου; Γιατί να το πολτοποιήσεις ρε μαλάκα; Δεν μπορείς να το επιστρέψεις; Δεν μπορείς τουλάχιστον να μην μου το πεις; Δεν θα σου το ζητούσα πίσω.
Εσύ όμως θες να το πολτοποιήσεις. Ε, ...τι να σου πω; Πολτοποίησέ το.
Και το πολτοποίησαν.
Το βρήκα πριν λίγο καιρό στο συρτάρι μου. (Την εκτύπωση εννοώ). Σε ηλεκτρονική μορφή χάθηκε για πάντα στο FORMAT του περασμένου καλοκαιριού. Αποφάσισα να το ανεβάσω στο blogmanos. Σιγά σιγά, σαν σε επεισόδια.... Και υπόσχομαι να μην αλλάξω τίποτα.
(Άκου το πολτοποίησαν. Δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα).
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΙΛΙΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο
22 Ιουλίου 1988
Ντριν, ντριν, ντριν...
-«Ναι»
-«Έλα ρε, γιατί δεν το σηκώνεις;»
-«Γεια σου Ορέστη, να... διάβαζα λίγο... και...»
-«Είσαι πάλι με την παντρεμένη γειτόνισσά σου Θανασάκη; Το ξέρεις ότι αν δεν μου την πασάρεις, θα τα καρφώσω όλα στον άντρα της; Τι;»
-«Ναι, ναι, θα έλθω. Τι ώρα;»
-«Δεν μπορείς να μιλήσεις καθόλου, ε; Μην τυχόν και την προσβάλεις... Ρε εδώ έχει πάρει την μισή Χαριλάου Τρικούπη και δεν προσβλήθηκε. Μην μασάς».
-«Θα είναι και τα άλλα παιδιά;»
προσπαθώντας σχεδόν αποτυχημένα να κρατήσει τα γέλια του.
-«Ο Στέφανος και ο Γιώργος σίγουρα. Δεν μου λες; Αν τώρα που θα κλείσουμε, σε ρωτήσει ΄΄πόσα παιδιά θα είστε΄΄ , πες της όσα και τα χρόνια σου,
-«Ο Στέφανος και ο Γιώργος σίγουρα. Δεν μου λες; Αν τώρα που θα κλείσουμε, σε ρωτήσει ΄΄πόσα παιδιά θα είστε΄΄ , πες της όσα και τα χρόνια σου,
να λιποθυμήσει σε απανωτούς οργασμούς».
Ντριν, ντριν, ντριν
«σας μιλά ο αυτόματος τηλεφωνητής. Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας και θα επικοινωνήσω εγώ μαζί σας. Ευχαριστώ...
-«Έλα Γιώργο, ο Ορέστης είμαι. Σήκωσέ το».
-«Έλα Ορέστη, τι γίνεται;»
-«Πάλι κρύβεσαι από τον σπιτονοικοκύρη σου; Πόσα χρωστάς;»
-«2 μηνιάτικα. Να κανά δυο μέρες ακόμα μέχρι να πάω στην Άρτα. Μετά βλέπουμε».
-«Λοιπόν απόψε καθαρίζω εγώ. Κατά τις 11 στο σπίτι του Στέφανου να τον
χαιρετίσουμε. Αύριο το πρωί φεύγει».
-«Οπότε εγώ πάω από τώρα. Πρέπει να απομακρυνθώ από την επικίνδυνη ζώνη».
-«Γεια».
Ντριν, ντριν, ντριν
-«Ποιος;» αγανακτισμένα.
-«Έλα Θανάση, πάλι εγώ. Της είπες της βρώμας για το φιλαράκι σου, τον
Ορέστη;» ξεσπώντας σε γέλια μέχρι δακρύων.
Είχε κάτι περίεργο εκείνη τη νύχτα. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι και
ταυτόχρονα ήταν ρομαντική και αγαπησιάρα. Ήξερες πως ό,τι ζούσες εκείνη την ημέρα θα κέρδιζε την αιωνιότητα μέσα στη ψυχή.
(4 ώρες αργότερα)
Η παρέα κάθεται στο κέντρο ενός άδειου δωματίου. Ο Στέφανος έχει
μαζέψει τα πράγματά του και τα περισσότερα τα έχει στείλει ήδη στην πόλη
του. Μόνο δύο τσάντες του έμειναν, που τις παίρνει μαζί του. Δύο τσάντες με
πράγματα και μια καρδιά γεμάτη αναμνήσεις...
-«Λοιπόν , εγώ ο Στέφανος...
Στέφανος Αλεξόπουλος
Γεννήθηκε στην Κατερίνη. Από μικρός
περνούσε πολλές ώρες στον καθρέφτη αγορεύοντας.
Ο πατέρας του πέθανε σε αυτοκινητιστικό με τον
αδελφό του. Πρόσεχε πάντα το στίχο στα τραγούδια.
Ονειρεύεται να φτιάξει ένα νέο κόσμο. Άνθρωπος
ικανός να καταφέρει τα παντα. Ασχολείται με το
συνδικαλισμό. Τρελαίνεται να ακούει ιστορίες.
Όσο κι' αν το παίζει σκληρός καμιά φορά,
τρέμει τη μοναξιά. Του αρέσει να γράφει τραγούδια
με τον Ορέστη.
...πίνω στην υγειά του
άγνωστου φοιτητή που μια ζωή διάβαζε για να σπουδάσει και τελικά πέρασε και
ξέχασε να σπουδάσει. Πίνω στην υγειά της άγνωστης φοιτήτριας που σ' όποια
σχολή κι αν περνούσε, το βέβαιο είναι ότι θα σπούδαζε τον έρωτα στην αγκαλιά
του άγνωστου φοιτητή. Και τέλος πίνω στην υγειά της Κομοτηνής, της φοιτητούπολης μητέρας Κομοτηνής, που μας αγκάλιασε και μας προσέφερε όλα της τα δώρα...αλκοόλ, τζόγο, έρωτα.Το τριμελές ακροατήριο αποθέωσε τον ομιλητή, που πραγματικά είχε καταφέρει να πιάσει τον παλμό και να εκφράσει τα συναισθήματα του κοινού, που διάχυτα στην ατμόσφαιρα, μπερδεμένα με αναθυμιάσεις αλκοόλ και ντυμένα με το θολό του καπνού δημιουργούσαν ... άλλη μια ανάμνηση.
-«Εγώ, ο Ορέστης...
Ορέστης Αργυρίου
Γεννήθηκε στην Πάτρα. Μεγάλωσε στην Αθήνα.
Ο πατέρας του είναι στρατιωτικός. Όνειρό του ήταν
πάντα να γίνει ηθοποιός. Διαβάζει πολύ, ονειρεύεται
πολύ. Μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας. Ακούει ροκ
μουσική. Αριστερός. Δεν του αρέσει η Νομική.
Λάτρης της παρέας και της συζήτησης. Ρομαντικός
που δεν φοβάται να το δείξει. Τύπος με ιδιόμορφο
χιούμορ. Πιστεύει στη στενή φιλία και τον μεγάλο
έρωτα. Γράφει κατά καιρούς. Του αρέσει απίστευτα
η ζαλάδα του αλκοόλ που σου απελευθερώνει τη
γλώσσα. Του αρέσει να γράφει τραγούδια με τον
Στέφανο.
...αφού πάρω το μπουκάλι από τον μονοφαγά Θανάση
και το λόγο από τον πρώτο ομιλητή Στέφανο, δηλώνω ότι πίνω σ' αυτήν την
νύχτα, που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες, γιατί πρώτη φορά
νιώθουμε τι σημαίνει να μην υπάρχει επόμενη φορά. Απόψε το βράδυ δεν κάνουμε
τίποτα άλλο από το να πίνουμε, να καπνίζουμε και να συζητάμε, αυτά δηλαδή
που κάνουμε 4 χρόνια τώρα. Για να φανταστείτε πόσο πολύ μου αρέσει, σας λέω
ότι απόψε συνειδητοποιώ πως θα μου λείψει.
Ντριν, ντριν, ντριν
«σας μιλά ο αυτόματος τηλεφωνητής. Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας και θα επικοινωνήσω εγώ μαζί σας. Ευχαριστώ...
-«Έλα Γιώργο, ο Ορέστης είμαι. Σήκωσέ το».
-«Έλα Ορέστη, τι γίνεται;»
-«Πάλι κρύβεσαι από τον σπιτονοικοκύρη σου; Πόσα χρωστάς;»
-«2 μηνιάτικα. Να κανά δυο μέρες ακόμα μέχρι να πάω στην Άρτα. Μετά βλέπουμε».
-«Λοιπόν απόψε καθαρίζω εγώ. Κατά τις 11 στο σπίτι του Στέφανου να τον
χαιρετίσουμε. Αύριο το πρωί φεύγει».
-«Οπότε εγώ πάω από τώρα. Πρέπει να απομακρυνθώ από την επικίνδυνη ζώνη».
-«Γεια».
Ντριν, ντριν, ντριν
-«Ποιος;» αγανακτισμένα.
-«Έλα Θανάση, πάλι εγώ. Της είπες της βρώμας για το φιλαράκι σου, τον
Ορέστη;» ξεσπώντας σε γέλια μέχρι δακρύων.
Είχε κάτι περίεργο εκείνη τη νύχτα. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι και
ταυτόχρονα ήταν ρομαντική και αγαπησιάρα. Ήξερες πως ό,τι ζούσες εκείνη την ημέρα θα κέρδιζε την αιωνιότητα μέσα στη ψυχή.
(4 ώρες αργότερα)
Η παρέα κάθεται στο κέντρο ενός άδειου δωματίου. Ο Στέφανος έχει
μαζέψει τα πράγματά του και τα περισσότερα τα έχει στείλει ήδη στην πόλη
του. Μόνο δύο τσάντες του έμειναν, που τις παίρνει μαζί του. Δύο τσάντες με
πράγματα και μια καρδιά γεμάτη αναμνήσεις...
-«Λοιπόν , εγώ ο Στέφανος...
Στέφανος Αλεξόπουλος
Γεννήθηκε στην Κατερίνη. Από μικρός
περνούσε πολλές ώρες στον καθρέφτη αγορεύοντας.
Ο πατέρας του πέθανε σε αυτοκινητιστικό με τον
αδελφό του. Πρόσεχε πάντα το στίχο στα τραγούδια.
Ονειρεύεται να φτιάξει ένα νέο κόσμο. Άνθρωπος
ικανός να καταφέρει τα παντα. Ασχολείται με το
συνδικαλισμό. Τρελαίνεται να ακούει ιστορίες.
Όσο κι' αν το παίζει σκληρός καμιά φορά,
τρέμει τη μοναξιά. Του αρέσει να γράφει τραγούδια
με τον Ορέστη.
...πίνω στην υγειά του
άγνωστου φοιτητή που μια ζωή διάβαζε για να σπουδάσει και τελικά πέρασε και
ξέχασε να σπουδάσει. Πίνω στην υγειά της άγνωστης φοιτήτριας που σ' όποια
σχολή κι αν περνούσε, το βέβαιο είναι ότι θα σπούδαζε τον έρωτα στην αγκαλιά
του άγνωστου φοιτητή. Και τέλος πίνω στην υγειά της Κομοτηνής, της φοιτητούπολης μητέρας Κομοτηνής, που μας αγκάλιασε και μας προσέφερε όλα της τα δώρα...αλκοόλ, τζόγο, έρωτα.Το τριμελές ακροατήριο αποθέωσε τον ομιλητή, που πραγματικά είχε καταφέρει να πιάσει τον παλμό και να εκφράσει τα συναισθήματα του κοινού, που διάχυτα στην ατμόσφαιρα, μπερδεμένα με αναθυμιάσεις αλκοόλ και ντυμένα με το θολό του καπνού δημιουργούσαν ... άλλη μια ανάμνηση.
-«Εγώ, ο Ορέστης...
Ορέστης Αργυρίου
Γεννήθηκε στην Πάτρα. Μεγάλωσε στην Αθήνα.
Ο πατέρας του είναι στρατιωτικός. Όνειρό του ήταν
πάντα να γίνει ηθοποιός. Διαβάζει πολύ, ονειρεύεται
πολύ. Μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας. Ακούει ροκ
μουσική. Αριστερός. Δεν του αρέσει η Νομική.
Λάτρης της παρέας και της συζήτησης. Ρομαντικός
που δεν φοβάται να το δείξει. Τύπος με ιδιόμορφο
χιούμορ. Πιστεύει στη στενή φιλία και τον μεγάλο
έρωτα. Γράφει κατά καιρούς. Του αρέσει απίστευτα
η ζαλάδα του αλκοόλ που σου απελευθερώνει τη
γλώσσα. Του αρέσει να γράφει τραγούδια με τον
Στέφανο.
...αφού πάρω το μπουκάλι από τον μονοφαγά Θανάση
και το λόγο από τον πρώτο ομιλητή Στέφανο, δηλώνω ότι πίνω σ' αυτήν την
νύχτα, που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες, γιατί πρώτη φορά
νιώθουμε τι σημαίνει να μην υπάρχει επόμενη φορά. Απόψε το βράδυ δεν κάνουμε
τίποτα άλλο από το να πίνουμε, να καπνίζουμε και να συζητάμε, αυτά δηλαδή
που κάνουμε 4 χρόνια τώρα. Για να φανταστείτε πόσο πολύ μου αρέσει, σας λέω
ότι απόψε συνειδητοποιώ πως θα μου λείψει.
Απλά αυτό ...να καπνίζω, να πίνω και να συζητάω μαζί σας».
Έχεις δει ποτέ πώς είναι να λάμπουν τα μάτια; Έχεις δει ποτέ πώς είναι να καίνε τα χέρια;
-«Ωραίο κόλπο για να κρατήσεις το μπουκάλι Ορέστη» πετάχτηκε ο Γιώργος για να ελαφρύνει το κλίμα, ίσως επειδή ήταν ο πιο ρομαντικός απ' όλους.
-«Εγώ, ο Γιώργος...
Γιώργος Αποστολίδης
Από την Άρτα. Λατρεύει την Κομοτηνή. Θα μπορούσε
ν' αγαπήσει και την Νομική αλλά δεν την γνώρισε
ποτέ. Χρωστάει πολλά μαθήματα και λεφτά. Αθεράπευτος
φανατικός του τζόγου, νόμιμου και παράνομου. Λέει
συνέχεια ότι το χρήμα πρέπει να κινείται. Του αρέσει
να κερνάει. Δέχεται κεράσματα μόνο από φίλους.
Ο πατέρας του είναι εργοστασιάρχης, ο μεγάλος του
αδελφός έχει νυχτερινά μαγαζιά. Πάντοτε βρίσκει
τρόπο και τα βολεύει. Τύπος με ιδιαίτερη επιτυχία στις
γυναίκες. Καλοφαγάς και δυνατός πότης.
...πίνω στην υγεία του Στέφανου, που
φεύγει σε 6 ώρες, στην υγειά μου, που φεύγω αύριο και φυσικά στην υγειά σας,
όποτε κι αν φεύγετε. Τελειώνω με τρεις επισημάνσεις. Πρώτον: τελειώνει το
αλκοόλ. Δεύτερον: τελείωσαν τα τσιγάρα μας. Τρίτον: Εγώ δεν έχω λεφτά.
Ευχαριστώ». Πριν κάτσει ξαναπετάχτηκε όρθιος.
«Επίσης εύχομαι να πάθει αμνησία ο σπιτονοικοκύρης μου».
Τώρα ήταν η σειρά του Θανάση που χωρίς να χάσει την ευκαιρία, άρπαξε το μπουκάλι από τον Γιώργο και τινάχτηκε όρθιος.
-«Εγώ ο Θανάσης...
Θανάσης Πετρόχειλος
Πέρασε με την 3η στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής.
Ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει υγιεινή ζωή.
Εργάζεται την νύχτα ως barman. Με τα υπόλοιπα
παιδιά γνωρίστηκε στο 2ο έτος. Ο πατέρας του
έχει μεγάλη χαρτοπαικτική λέσχη στο Βόλο
αλλά ο ίδιος προτιμά να τρώει τα λεφτά του στα
ποτά και τις γυναίκες. Τους 4 τελευταίους μήνες
έμπλεξε με μια παντρεμένη γειτόνισσά του.
Ακούει όλα τα είδη μουσικής. Πίνει τα πάντα,
τρώει επιλεκτικά. Τρελαίνεται να κάνει προπόσεις.
...γουστάρω αφάνταστα που θα
αναγκάσω για άλλη μια φορά τρεις Νομικάριους ν' ακούσουν με προσοχή έναν ΤΕΦΑΑτζή. Λοιπόν, πίνω στην υγειά της νέας μας συνάντησης. Πίνω στην υγειά όλων μας και κυρίως...»
Ντριν, ντριν, ντριν.
Το τηλέφωνο διέκοψε τον Θανάση που έδειξε ανακουφισμένος μιας και
μάλλον είχε ξεχάσει αυτό που είχε ετοιμάσει να πιει. Ήπιε τις τελευταίες σταγόνες ούζου και κάθισε στη θέση του. Στο τηλέφωνο ήταν ο Μάκης, γνωστός των παιδιών, που πήρε για να ενημερώσει τον Στέφανο ότι θα είναι στην πλατεία με διάφορους από το έτος τους. Η πρόταση έγινε δεκτή. Τέτοια βράδια πάντα πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και του καλοκαιριού, που οι φοιτητές μαζεύονται για ν' αποχαιρετηθούν, υπάρχει ένας έντονος ερωτισμός στην ατμόσφαιρα, έτοιμος να διεγείρει ορέξεις και να κάμψει αντιστάσεις. Απλά χρειάζεται να το παίξεις λίγο μελαγχολικός και μετά όλα είναι πιο εύκολα. Πόσο μάλλον απόψε που κάποιοι δεν θα ξανασυναντηθούν ποτέ. Μοναδική στάση το περίπτερο που εφοδιάζεσαι με μπύρες, ρετσίνες, τσιγάρα και προφυλακτικά. Τώρα είσαι ένας καθώς πρέπει φοιτητής, έτοιμος για δράση.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου