Δεν πάτε να γαμηθείτε ρε ανώνυμοι ηλίθιοι;

Το Blogmanos σταματά εδώ.

Ηλίθιοι ανώνυμοι (που ξέρω ποιοί είστε) βαρέθηκα να διαβάζω τις μαλακίες που μου γράφετε όχι γιατί θέλετε να σχολιάσετε αυτά που έχω ανάγκη να εκφράσω αλλά γιατί θέλετε να βγάλετε τα προσωπικά σας κόμπλεξ.

Σας βαρέθηκα μωρέ. Δεν μπορώ να σκέφτομαι τι πρέπει να γράψω μήπως και τα σχολιάσετε εσείς αρνητικά. Δεν θέλω να σκέφτομαι εσάς όταν κάθομαι να γράψω.

Άντε γεια.

Μην απαντήσετε σ' αυτό το κείμενο. Δεν θα ξαναμπώ ποτέ εδώ.

Προσπαθώ να σκεφτώ καπνίζοντας και πίνοντας ένα ουισκάκι στο σπίτι βραδιάτικα, τι έκανα τέτοια ώρα, τέτοια μέρα 10 χρόνια πριν. Έχουμε και λέμε. Ήμουν στην Κομοτηνή. Ήμουν μεθυσμένος. Ήμουν ευτυχισμένος. Αυτά είναι τα δεδομένα. Άντε να προσπαθήσουμε και λίγο περισσότερο. Πέμπτη βράδυ -θυμάμαι- ήταν η φοιτητική βραδιά στην Κομοτηνή. Άρα σίγουρα θα ήμασταν σε καμιά ταβέρνα. Σε κανά τρεις ώρες, θα πάμε και στο Αλάβαστρο για να ξημερώσουμε. Προς το παρόν είμαστε εμείς και εμείς η παρέα μας δηλαδή καμιά δεκαριά άτομα και πίνουμε, παρακολουθούμε τον Γερμανό να τα σπάει στο μαγαζί, και γελάμε. Νοέμβριο 1997 ήμουν δευτεροετής. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήμουν σε κανά πάρτυ που οργάνωνα τότε στα μπαράκια της πόλης για να βγάζω κανά φράγκο παραπάνω από αυτά που μου έστελναν οι γονείς μου. Ε... ρε εποχές. Θυμάμαι ότι ξυπνούσα γελώντας. Άνοιγα τα μάτια μου και σκεφτόμουν ότι και σήμερα δεν θα κάνω απολύτως τίποτα. Κανά τάβλι με τον καφέ, φαγητό στον φίλο μας τον Rotwan, τον Πομάκο, ξερή στον καφενέ το μεσημέρι, ούζα από το απόγευμα, ρετσίνα το βράδυ. Αχ... ρε Κομοτηνή. Σε πεθύμησα. Θα σου έρθω με πρώτη ευκαιρία να σε δω. Πρέπει να σου γνωρίσω και την Ασπαλένα.

Περνάνε οι μέρες και πάλι δεν κατάφερα να αλλάξω τις προτεραιότητές μου όσο και αν το ήθελα να το κάνω φέτος. Συχνά πυκνά το σκέφτομαι τελευταία. Είναι παγίδα. Είναι βούρκος που βουλιάζεις. Είναι η καθημερινότητα. Δεν σου αφήνει περιθώριο. Θα αλλάξει αυτό.

Φανταστικό μήνυμα στον αγαπητό κύριο Ψαριανό

Για να εξηγούμαι... ήμουν μεγάλος οπαδός του Ψαριανού, πριν εκλεγεί βουλευτής. Οπότε κάθε κριτική μου είναι τουλάχιστον καλοπροαίρετη.

Για να αποφύγω τους προλόγους, λέω κατευθείαν αυτό που σκέφτηκα.

Όσο και να σκέφτομαι μόνο ένα λόγο βρίσκω που εξελέγη ο Ψαριανός βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου.

Επειδή έβριζε εξελέγη.

Ήταν ένας καταπληκτικός ραδιοφωνικός παραγωγός με ακραίες απόψεις που τις εξέφραζε βρίζοντας. Και κυρίως εγώ που θεωρώ ότι η ύβρις δεν είναι άποψη, επειδή δεν υπάρχουν κακές λέξεις παρά μόνο κακά μυαλά -όπως μας μάθαιναν και στο πανεπιστήμιο- δεν βρίσκω ουσιαστικά κανένα λόγο για να εκλεγεί ο Ψαριανός βουλευτής.

Άρα, αγαπητέ κύριε Ψαριανέ, στη φανταστική περίπτωση που ο δρόμος σε βγάλει σε τούτο εδώ το blog, στην ουσία των πραγμάτων μια Έφη Σαρρή είσαι και εσύ (κατά τη λογική σου).

Εξελέγης επειδή προκάλεσες -δυστυχώς είναι πρόκληση αν εκφράζεσαι όπως σκέφτεσαι- και άρα χάνεις από την αξιοπιστία σου. Εκμεταλλεύτηκες αυτό που πρεσβεύεις και πιστεύεις, ότι δηλαδή όταν έκανες ραδιόφωνο με τον τρόπο σου, δεν άξιζε να τιμωρηθείς επειδή ακριβώς απλά εξέφραζες την κοινή γνώμη (κατά την άποψή σου που με έβρισκε σύμφωνο). Και όχι, η Έφη Σαρρή δεν εξέφραζε την κοινή γνώμη -για να σε παραλληλίζω μαζί της- αλλά ακολούθησε και εκείνη την ίδια τακτική. Προκάλεσε.

Αγαπητέ Ψαριανέ στη δεύτερη ανάγνωση αυτού του κειμένου ελπίζω να κατανοήσεις ότι μαζί σου είμαι. Λιγάκι δυσαρεστημένος αλλά ακόμη μαζί σου.

Αφορμή για το κείμενο στάθηκε η εκπομπή ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ που σε δείχνει και πάλι να δίνεις συνέντευξη.

Όλοι αυτοί Παπανδρέου ψήφισαν. Και το αποτέλεσμα το δείχνει και οι ίδιοι το λένε. Λέτε να έχει σχέση που ο Παπανδρέου ήταν στο Υπουργείο Εξωτερικών και είχε έτοιμες όλες τις λίστες με ονόματα, υπογραφές και τηλέφωνα; Λέτε να έπαιξε κανένα ρόλο που είχε υπογράψει για την παραμονή των περισσότερων από αυτούς στην Ελλάδα;

Αχ.. καημένε Βαγγελάκη... σαν πρόβατο στη σφαγή πήγες!!

(ο προβληματισμός ανήκει σε φίλο του Βενιζέλου. Για να εξηγούμαστε δεν είμαι εγώ).

(Μ΄άρεσε όμως.. και δεν το βρίσκω και πολύ λάθος).

Οι επόμενες...

"Θεωρείτε ότι αν ήξεραν το αποτέλεσμα από την αρχή οι δύο υποψήφιοι, ο Γιωργάκης και ο Βαγγέλης, θα επέλεγαν να διεξαχθεί αυτή η εκλογική αναμέτρηση;"
Αυτό το ερώτημα άκουσα να τίθεται σε μια ραδιοφωνική εκπομπή και με προβλημάτισε.
Αν λοιπόν μπορούσα να συμμετάσχω σ' αυτήν την κουβέντα, θα εξέθετα τους εξής προβληματισμούς.
Πιστεύω ότι ο Γιωργάκης πλέον είναι με την πλάτη στον τοίχο. Ναι, έδειξε ότι είναι το αφεντικό στο ΠΑΣΟΚ και τη βάση του αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στην επόμενη ήττα, δεν θα τον διώξουν. Τώρα, μεταξύ μας, και ο ίδιος δεν νομίζω να μείνει αν χάσει και πάλι. Θα πρόκειται για διασυρμό του ονόματος. Και αυτό δεν θα το επιτρέψει η ίδια βάση που τώρα του είπε να συνεχίσει.
Επίσης στην περίπτωση που χάσει ο Γιωργάκης, τότε αναμφισβήτητα προβάλλει ως αρχηγός , σχεδόν αυτοδίκαια πλέον ο Βαγγέλης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Βαγγέλης δεν έχασε από την εκλογική αυτή διαδικασία. Ούτως ή άλλως ήταν ο "επόμενος". Δεν χρειαζόταν να δείξει πόσο αχόρταγος και κακός άνθρωπος είναι. Αυτό πέρασε στον κόσμο, τουλάχιστον στη μερίδα του άλλου στρατόπεδου, που είναι το 60% του ΠΑΣΟΚ. Το ότι πόλωσε ο ίδιος το κλίμα, ήταν λανθασμένη κίνηση γιατί έκανε εχθρό του το μεγαλύτερο μέρος του. Θα μου πείτε... δεν αλλάζει αυτό; Πως δεν αλλάζει.... αλλά λέμε τώρα.
Μετά από αυτά δηλώνω τα κάτωθι:

Αν γνώριζαν εξαρχής το αποτέλεσμα, οι δύο πολιτικοί, θα ήταν φρονιμότερο να μην κάνουν όλο αυτό που έκαναν. Ο Γιωργάκης έμαθε ότι το 40% του κόμματός του τον θεωρεί ανίκανο. (Πραγματικά πιστεύω ότι δεν το είχε καταλάβει) και ο Βαγγέλης μόνο έχασε. Στις εκλογές, στη συμπάθεια, στα λεφτά, στο γόητρο.. μόνο έχασε. Από την αρχή έχανε και δεν σταμάτησε να χάνει.

Ο μόνος που κέρδισε είναι ο Νίκος Αθανασάκης. Αυτός πλέον διέλυσε κάθε αντίθετη προς αυτόν φωνή και μας είπε εν ολίγοις ότι σ' αυτό που κάνει, είναι ατσίδας. Σ΄αυτόν το βγάζω το καπέλο. Δεν κόλωσε αρχικά, οργάνωσε τις δυνάμεις του και τους διέλυσε.

Θεωρώ ότι αυτός είναι που πέρασε αρχικά την άποψη ότι ο Βαγγέλης είναι ο αγαπημένος των συγκροτημάτων, επιχείρημα καταλυτικό για την καρδιά του αγνού σοσιαλιστή και έκανε ακριβώς το ίδιο υπέρ του Γιώργου. Χειρίστηκε αριστοτεχνικά το χρόνο που εκείνος επέλεξε σοφά να είναι τόσο μεγάλος μέχρι τις κάλπες και πιστεύοντας ακράδαντα ότι ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός, (σωστά το πίστευε και αυτό) πόνταρε στο όνομα του Παπανδρέου που όσο ζει αυτή η γενιά, παραμένει σημαία. Όλα αυτά μας κάνουν 60%.

Λοιπόν εδώ και δυό μέρες με συναντάει μονίμως μια ηλικιωμένη κυρία στο ασανσέρ της πολυκατοικίας και με ρωτάει αν είμαι ο τεχνικός για το ασανσέρ.
Βέβαια δεν κατάλαβα ούτε πως της κατέβηκε αυτό (ότι για παράδειγμα Κυριακή βράδυ θα μπορούσε να έχει έρθει ο τεχνικός του ασανσέρ) ούτε ότι έχει πρόβλημα το ασανσέρ. Αφού εγώ κατεβαίνω μια χαρά... !!!
Και καλά δεν ήμουν την πρώτη φορά που με ρώτησε. Γιατί να είμαι τη δεύτερη ας πούμε..;;

Όχι ότι δεν θυμάται. Θυμάται μια χαρά. Μου κάνει παρατηρήσεις γιατί γελούσα την προηγούμενη μέρα που μιλούσαμε... Άρα κάτι άλλο θέλει η ηλικιωμένη κυρία.

Απ' ότι έχω καταλάβει, πρέπει να είναι η ιδιοκτήτρια κάποιων διαμερισμάτων της πολυκατοικίας και θέλει να μάθει ποιός είναι αυτός που μπαινοβγαίνει. Δηλαδή είναι καθαρά κουτσομπολίστικο το ενδιαφέρον της . Τρελαίνομαι για τέτοιες κουτσομπόλες.
Λέω αύριο - αν τυχόν με ξαναρωτήσει- να γίνω ο τεχνικός του ανελκυστήρα. Ε... ρε γέλια.

Βασικά είμαι μεταξύ 3 πιθανών απαντήσεων

• Είμαι ο τεχνικός για το ασανσέρ. Με ζήτησε κανείς;
• Ήρθα, έριξα μια ματιά αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να το πάρω στο εργαστήριο.
• Το ασανσέρ είναι μια χαρά. Εσείς δεν είστε.

...αλλά όλα αυτά αύριο.
Δηλαδή τι αύριο; ! Σήμερα εννοώ. (Ήταν και μαλακία η ταινία).

Καληνύχτα κόσμε.