ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΙΛΙΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ είναι ο αποτυχημένος τίτλος ενός αποτυχημένου βιβλίου που το απέρριψαν όσοι εκδότες το διάβασαν. Το αφήνω λοιπόν και εγώ στην αιωνιότητα ανεβάζοντάς το στο internet.
Σας προειδοποιώ: Οποιασδήποτε μορφής χρήση αυτού του κειμένου χωρίς την έγκρισή μου Ε Π Ι Τ Ρ Ε Π Ε ΤΑ Ι… (Μας έχουν πρήξει με τα πνευματικά δικαιώματα. Μωρέ μακάρι να το διαβάσετε και να σας σκάσει κανένα χαμόγελο).
(συνέχεια από το προηγούμενο post 26/6/2007)-«Σαν σήμερα εννοείς που ήπιαμε στην υγειά μας...»
-«2 Ιουλίου 1988... βέβαια... η τελευταία φορά που βρεθήκαμε στη Κομοτηνή.
Πω... πω... τι μου θύμησες τώρα; Ρε, θυμάσαι που συγκεντρωθήκαμε στην
πλατεία με τα παιδιά και πίναμε μέχρι τα ξημερώματα; Και μετά πήγαμε στο
σπίτι της Λένας της Κύπριας; Τι καλή κοπέλα η Λένα! Μέσα στην καρδιά μου την έχω. Άτομο σπαθί. Θα σε βοηθήσει, όποτε της το ζητήσεις. Καλή φίλη πάνω απ' όλα. Είχαμε διατηρήσει -θυμάμαι- επικοινωνία, τους πρώτους μήνες».
-«Και δεν σου είπε τίποτα;»
-«Τι να μου πει ρε; Με ρωτούσε για σένα... αν είσαι καλά, για τα παιδιά και
τέτοια».
-«Τίποτα άλλο; Τίποτα πιο συγκεκριμένο; Εννοώ κάτι πιο...πιο...ενδιαφέρον;»
-«Χαιρετίσματα, τυπικές ευχές και καλόκαρδες απόψεις περί παρελθόντος.
Τίποτα άλλο για να είμαι ειλικρινής. Δεν καταλαβαίνω όμως το ύφος σου και
πού το πας. Μου εξηγείς σε παρακαλώ το υποχθόνιο χαμόγελό σου;»
-«Φίλε μου μετά από 17 χρόνια ίσως ήλθε η ώρα να σου πω ένα από τα ελάχιστα μυστικά, που δεν σου έχω εκμυστηρευτεί. Εκείνο το βράδυ, κάποια στιγμή ανέβηκα με τη Λένα στο σπίτι μου και σ' αφήσαμε να κοιμηθείς στο σπίτι της. Το θυμάσαι; Υποτίθεται για να πάρουμε το ούζο, που είχαμε εκεί και κάποια τραγούδια. Ε... λοιπόν, ανεβαίνουμε επάνω για να της δώσω να διαβάσει τα τραγούδια μας και...»
-«Τι και... ρε;»
-«Ε... να»
-«Τι να ρε; Τη φίλη μας; Γάμησες την Λένα ρε αθεόφοβε; Τη φίλη μας; Δεν
έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο; Δε ντρέπεσαι βρε κάθαρμα;»
Ο Ορέστης προσπαθούσε να φέρει τον Στέφανο σε δύσκολη θέση αλλά μάταια. Ο κατηγορούμενος αντί να ντραπεί, είχε ξεσπάσει σε γέλια ψιλοντροπαλά μα συνάμα υπερήφανα, ικανά να παρασύρουν και τον Ορέστη, που ήθελε να παραμείνει σοβαρός αλλά δεν τα κατάφερε.
-«Δηλαδή συγγνώμη ρε Στέφανε, εσύ δεν έχεις φίλους; Τους γαμάς όλους δηλαδή; Δεν είσαι άνθρωπος ρε, είσαι ζώο. Καλά ρε, είσαι με τα καλά σου; Τη Λένα γάμησες;»
Οι ερωτήσεις έρχονταν η μία μετά την άλλη χωρίς να περιμένουν απάντηση, γρήγορες, με σκοπό να σφυροκοπήσουν τη συνείδηση και την ηθική του Στέφανου που όμως φαινόταν να μην είχε καταλάβει τίποτα. Είχε πέσει κάτω στο δρόμο από τα γέλια και έπιανε την κοιλιά του, ανήμπορος ν' αντιδράσει.
-«Ώστε γι' αυτό με ρωτούσε τι κάνει ο Στέφανος λες και περίμενε ν' ακούσει
τίποτα από μένα! Μου είχε κάνει εντύπωση αλλά πού να το σκεφτώ; Φοβόταν
μήπως είχα μάθει τίποτα και ήθελε να καταλάβει. Αλήθεια γιατί τόση
μυστικότητα;»
-«Η αλήθεια είναι ότι δεν φοβόταν γι' αυτήν καθ' αυτήν την πράξη μήπως
μαθευτεί όσο για τα παραλειπόμενα της υπόθεσης».
-«Δηλαδή... »
-«Να, εκεί που πλέον έχουμε ξαπλώσει στο πάτωμα και φιλιόμαστε και πλέον
ξέρουμε πού θα οδηγηθούμε και έχει γίνει ήδη η σιωπηρή συμφωνία ότι όπου να' ναι γαμιόμαστε, η Λένα μου ψιθυρίζει στ' αυτί σε μια στιγμή πάθους ότι είναι παρθένα. Εγώ βέβαια νόμιζα ότι την είχε γαμήσει ο Θανάσης παλαιότερα, γιατί έτσι είχε ακουστεί αλλά μου λέει ότι χώρισαν για αυτόν ακριβώς το λόγο... επειδή η Λένα ήθελε ρομάντζα και υπομονή και ο Θανάσης δεν είχε ούτε από το ένα ούτε από το άλλο. Τέλος πάντων, εγώ ήδη έχω ξενερώσει και σκέφτομαι ότι δεν είναι σωστό μια κοπέλα, που κράτησε την παρθενιά της εδώ και 4 χρόνια να της την πάρω εγώ σε 40 αδιάφορα συναισθηματικά λεπτά, με το πιθανότερο να μην με ξαναδεί ποτέ και αρχίζω σιγά σιγά ν' απομακρύνομαι. Βέβαια, είμαι σε δύσκολη θέση, γιατί δεν πρέπει να δείξω ότι με χάλασε το μυστικό της για να μην την προσβάλω και αρχίζω να το παίζω ζαλισμένος, μισοκοιμισμένος και υπερβολικά εξουθενωμένος. Όλα αυτά που έκανα δηλαδή, όταν δεν ήθελα να γαμήσω δεύτερη φορά την Μαργαρίτα. Βρισκόμασταν μια φορά τον μήνα και μπορούσα κάθε φορά να την πείσω ότι είχα πολλές δουλειές και δεν έβρισκα χρόνο και ότι ήμουν πολύ κουρασμένος και ότι θα έπρεπε να κοιμηθώ αμέσως μετά την πρώτη φορά, γιατί μεταξύ μας δεν είχα καμιά όρεξη να την ακούω για δεύτερη φορά να μουγκρίζει. Γιατί μιλάμε για κανονικό μουγκρητό φίλε. Κανένα αισθησιακό σεξουαλικό βογκητό απ' αυτά που σ' ερεθίζουν. Μιλάμε για κανονικό
στεγνό απλό μουγκρητό απ' αυτά που σε απωθούν. Αλλά ξαναγυρίζω στη Λένα. Εκεί λοιπόν, που αρχίζω να προσποιούμαι ότι δεν ακούω για μερικά
δευτερόλεπτα μήπως και καταλάβει ότι κοιμάμαι και μ' αφήσει ήσυχο, η Λένα
ανατρέπει όλα τα προγνωστικά και όχι μόνο δεν ηρεμεί, ως όφειλε μια ήρεμη,
ήσυχη, παρθένα κοπέλα σε παρόμοιες περιπτώσεις αλλά με τολμηρές και
αποφασιστικές κινήσεις μου βγάζει τη ζώνη από το παντελόνι και σκύβει να
δοκιμάσει για πρώτη φορά στην πράξη όλα αυτά που είχε δει στην τηλεόραση
σχετικά με την πίπα. Και πλάκα πλάκα δεν ήταν καθόλου άσχημη. Ίσως λίγο
αγχώδης και απότομη και κατ' επέκταση κάπως οδυνηρή αλλά κακή δεν μπορείς να την πεις. Και να λίγο η έκπληξη, να λίγο το απρόσμενο του πράγματος... δεν πρόλαβα να της πω να τραβηχτεί. Εκεί λοιπόν γίνεται η στραβή και η Λένα αρχίζει να πνίγεται γιατί κάτι (...) πετάχτηκε απότομα και κόλλησε στο βάθος του φάρυγγά της, χωρίς να το περιμένει. Αυτή τρόμαξε και άρχισε να βήχει βαριά και με αηδία, χωρίς να μπορεί να κουμαντάρει τον εαυτό της. Σε λίγα δευτερόλεπτα, το πρόσωπό της έχει γίνει κατακόκκινο και τα μάτια της κοντεύουν να πεταχτούν και όλο αυτό το ζόρι που ένιωθε και θα την έπνιγε, ευτυχώς βρήκε άλλο τρόπο διαφυγής. Ακούστηκε μια απίστευτη κλανιά ...τέτοια που ποτέ σου δεν θα φανταζόσουν για δημιουργό της, την μικρόσωμη Λένα. Απορώ πως δεν σε ξύπνησε εσένα, που κοιμόσουν στον κάτω όροφο. Κάθομαι για λίγο άφωνος, την κοιτάζω στα μάτια άφωνος, την χειροκροτώ άφωνος για το θέαμα που μου προσέφερε και σε δευτερόλεπτα ξεσπώ σε απίστευτα γέλια, που όμως έκαναν τη Λένα να ντραπεί, να σκουπιστεί και να φύγει. Όταν ηρέμησα μετά από λίγο, σκέφτηκα να βγω να τη ψάξω αλλά ήμουνα πολύ κουρασμένος για κάτι τέτοια, οπότε έκατσα λίγο με κλειστά μάτια για να ηρεμήσω. Από τύχη ξύπνησα στην ώρα μου και ήλθα να σε πάρω για να προλάβουμε το τρένο. Από τότε δεν ξαναείδα τη
Λένα και φαντάζομαι ότι ούτε αυτή θα ήθελε να με δει».
Ο Ορέστης μόλις είχε ανάψει ένα τσιγάρο και του έπεσε κάτω από το δυνατό χαχανητό. Μετά ξαφνικά σοβάρεψε και έδειξε να ντρέπεται για τη φίλη του και αμέσως μετά και πάλι ξέσπασε σαν να θυμήθηκε τη γελοία στιγμή. Κρίμα, που δεν ήταν μπροστά στο σκηνικό.
-«Για παράδειγμα αυτό ρε Στέφανε η Λένα δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Το γελοίο
του πράγματος δημιούργησε μια ισχυρή ανάμνηση.»
Γαλήνια ατμόσφαιρα και ήσυχη απόλυτη ηρεμία τους επισκέφτηκαν και τους κέρασαν λίγο από την ουσία τους. Ευπρόσδεκτες και καλοδεχούμενες έκατσαν πλάι τους και τους συντρόφευσαν σαν να τις κάλεσαν. Οι άντρες κοιτάχτηκαν στα μάτια και σχεδόν συνέχισαν σιωπηλά τη συζήτηση και την ανάκληση των αναμνήσεων.
-«Ορέστη υπάρχει και άλλο στοιχείο από εκείνη τη βραδιά, που ποτέ δεν ξέχασα και πάντα θα θυμάμαι».
-«Τι είναι αυτό;»
-«2 Ιουλίου 2007... όπου και αν βρισκόμαστε, όπως και αν είμαστε. Ορκίζομαι.
Τα θυμάσαι αυτά τα λόγια Ορέστη;»
-«Δεν ξέρω, αν σε καταλαβαίνω Στέφανε.»
-«Δεν μπορείς να με κάνεις να πιστέψω ότι δεν το θυμάσαι. Δεν πέρασαν πάνω από 17 χρόνια. Δεν είναι και τόσο μεγάλο το διάστημα για να πουλήσεις τη ψυχή σου. Τέτοια μέρα, λίγες ώρες και πολλά χρόνια πριν, εμείς οι δύο
υποσχεθήκαμε αιώνια νεότητα. Δεν μπορείς τώρα να μου αναιρείς την σκέψη μιας ζωής και την αναμονή τόσων ονείρων».
-«Βοήθησέ με σε παρακαλώ κι' άλλο».
-«Πέφτω από τα σύννεφα. Δεν το πιστεύω. Αρνούμαι. Είμαι σίγουρος ότι το
θυμάσαι καλά. Ανακάλεσε την πρώτη σου τοποθέτηση και πάρε σαφή θέση για όλα αυτά».
-«Όχι, δεν το ξέχασα. Απλά ντρέπομαι να ομολογήσω ότι δεν το πήρα στα σοβαρά καθώς και ότι δεν πίστευα ότι εσύ θα το θυμάσαι. Αν εσύ πάντως δεν έλεγες τίποτα, εγώ δεν θα το ανακινούσα. Αυτό όμως πέρα από μια ειλικρινή συγγνώμη, δεν σημαίνει τίποτα άλλο. Περιμένω ν' ακούσω και να ακολουθήσω τις εντολές σου και τις προκλήσεις σου.»
-«Ο όρκος μας ήταν κοινός. Περιμένω τα αντίστοιχα. Εγώ έχω σκεφτεί και έχω
σχεδιάσει τη δική μου θέση στο ζήτημα αποδεικνύω ότι ακόμα είμαι νέος.
Περιμένω και απαιτώ την ίδια οργάνωση και από εσένα».
-«Κατεβάζω πρόταση, που θα ικανοποιήσει και τους δύο. Ξεκινάνε με το δικό
σου σχέδιο και αμέσως μετά δεσμεύομαι για τη δική μου συνέχεια».
