Σάββατο 9 Ιουνίου 2007
Αγαπητό μου ημερολόγιο 4
Σήμερα το απόγευμα συναντήθηκα επιτέλους με τον Δημήτρη. Όλα όσα θέλω να κάνω είναι υλοποιήσιμα και μάλιστα με σχετικά μικρό κόστος. Αυτό σημαίνει ότι ξεκινάμε πονηρούτσικο ημερολόγιό μου. Σε δυο τρεις μήνες το σχέδιο θα μπαίνει σε εφαρμογή. Καλό είναι που σου τα λέω αυτά. Θα λειτουργήσουν ως αυτοδέσμευση.
Ακούστε κόσμε...
Τα ξημερώματα παίχτηκε μια τρομερή παρτίδα πόκερ στο internet. 4 τα ποντάραμε όλα. Ο Μανωλάκης σ' αυτήν την παρτίδα έπαιζε με δύο άσσους απο χέρι.
χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα ! ! ! ! ! !
Άντε γεια...
χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα ! ! ! ! ! !
Άντε γεια...
Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007
Μια κοινωνία χίλιες κραυγές - Επεισόδιο 1ο
Εδώ και τρία χρόνια έχω ολοκληρώσει το μυθιστόρημα μου. Έκανα λοιπόν και εγώ την προσπάθειά μου. Εννοώ ότι το έστειλα σε 3-4 εκδοτικούς οίκους. Όλοι το απέρριψαν. Αυτό δεν με στενοχώρησε ιδιαίτερα. Ποτέ δεν άρεσαν στους άλλους τα γραπτά μου. Μόνο σ' εμένα άρεσαν. Αυτό που μ' ενόχλησε όμως ήταν η απάντηση ενός γνωστού εκδοτικού οίκου που μου την έστειλε μάλιστα ταχυδρομικώς και έλεγε:
"Αν δεν έρθετε να το παραλάβετε εντός 10ημέρου, θα πολτοποιηθεί".
Τί θα πολτοποιήσεις ρε μαλάκα; Τις σκέψεις μου; Τις ιδέες μου; Τα όνειρά μου; Τη φαντασία μου; Γιατί να το πολτοποιήσεις ρε μαλάκα; Δεν μπορείς να το επιστρέψεις; Δεν μπορείς τουλάχιστον να μην μου το πεις; Δεν θα σου το ζητούσα πίσω.
Εσύ όμως θες να το πολτοποιήσεις. Ε, ...τι να σου πω; Πολτοποίησέ το.
Και το πολτοποίησαν.
Το βρήκα πριν λίγο καιρό στο συρτάρι μου. (Την εκτύπωση εννοώ). Σε ηλεκτρονική μορφή χάθηκε για πάντα στο FORMAT του περασμένου καλοκαιριού. Αποφάσισα να το ανεβάσω στο blogmanos. Σιγά σιγά, σαν σε επεισόδια.... Και υπόσχομαι να μην αλλάξω τίποτα.
(Άκου το πολτοποίησαν. Δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα).
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΙΛΙΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο
22 Ιουλίου 1988
Ντριν, ντριν, ντριν...
-«Ναι»
-«Έλα ρε, γιατί δεν το σηκώνεις;»
-«Γεια σου Ορέστη, να... διάβαζα λίγο... και...»
-«Είσαι πάλι με την παντρεμένη γειτόνισσά σου Θανασάκη; Το ξέρεις ότι αν δεν μου την πασάρεις, θα τα καρφώσω όλα στον άντρα της; Τι;»
-«Ναι, ναι, θα έλθω. Τι ώρα;»
-«Δεν μπορείς να μιλήσεις καθόλου, ε; Μην τυχόν και την προσβάλεις... Ρε εδώ έχει πάρει την μισή Χαριλάου Τρικούπη και δεν προσβλήθηκε. Μην μασάς».
-«Θα είναι και τα άλλα παιδιά;»
"Αν δεν έρθετε να το παραλάβετε εντός 10ημέρου, θα πολτοποιηθεί".
Τί θα πολτοποιήσεις ρε μαλάκα; Τις σκέψεις μου; Τις ιδέες μου; Τα όνειρά μου; Τη φαντασία μου; Γιατί να το πολτοποιήσεις ρε μαλάκα; Δεν μπορείς να το επιστρέψεις; Δεν μπορείς τουλάχιστον να μην μου το πεις; Δεν θα σου το ζητούσα πίσω.
Εσύ όμως θες να το πολτοποιήσεις. Ε, ...τι να σου πω; Πολτοποίησέ το.
Και το πολτοποίησαν.
Το βρήκα πριν λίγο καιρό στο συρτάρι μου. (Την εκτύπωση εννοώ). Σε ηλεκτρονική μορφή χάθηκε για πάντα στο FORMAT του περασμένου καλοκαιριού. Αποφάσισα να το ανεβάσω στο blogmanos. Σιγά σιγά, σαν σε επεισόδια.... Και υπόσχομαι να μην αλλάξω τίποτα.
(Άκου το πολτοποίησαν. Δεν μπορώ να το χωνέψω με τίποτα).
ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΙΛΙΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο
22 Ιουλίου 1988
Ντριν, ντριν, ντριν...
-«Ναι»
-«Έλα ρε, γιατί δεν το σηκώνεις;»
-«Γεια σου Ορέστη, να... διάβαζα λίγο... και...»
-«Είσαι πάλι με την παντρεμένη γειτόνισσά σου Θανασάκη; Το ξέρεις ότι αν δεν μου την πασάρεις, θα τα καρφώσω όλα στον άντρα της; Τι;»
-«Ναι, ναι, θα έλθω. Τι ώρα;»
-«Δεν μπορείς να μιλήσεις καθόλου, ε; Μην τυχόν και την προσβάλεις... Ρε εδώ έχει πάρει την μισή Χαριλάου Τρικούπη και δεν προσβλήθηκε. Μην μασάς».
-«Θα είναι και τα άλλα παιδιά;»
προσπαθώντας σχεδόν αποτυχημένα να κρατήσει τα γέλια του.
-«Ο Στέφανος και ο Γιώργος σίγουρα. Δεν μου λες; Αν τώρα που θα κλείσουμε, σε ρωτήσει ΄΄πόσα παιδιά θα είστε΄΄ , πες της όσα και τα χρόνια σου,
-«Ο Στέφανος και ο Γιώργος σίγουρα. Δεν μου λες; Αν τώρα που θα κλείσουμε, σε ρωτήσει ΄΄πόσα παιδιά θα είστε΄΄ , πες της όσα και τα χρόνια σου,
να λιποθυμήσει σε απανωτούς οργασμούς».
Ντριν, ντριν, ντριν
«σας μιλά ο αυτόματος τηλεφωνητής. Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας και θα επικοινωνήσω εγώ μαζί σας. Ευχαριστώ...
-«Έλα Γιώργο, ο Ορέστης είμαι. Σήκωσέ το».
-«Έλα Ορέστη, τι γίνεται;»
-«Πάλι κρύβεσαι από τον σπιτονοικοκύρη σου; Πόσα χρωστάς;»
-«2 μηνιάτικα. Να κανά δυο μέρες ακόμα μέχρι να πάω στην Άρτα. Μετά βλέπουμε».
-«Λοιπόν απόψε καθαρίζω εγώ. Κατά τις 11 στο σπίτι του Στέφανου να τον
χαιρετίσουμε. Αύριο το πρωί φεύγει».
-«Οπότε εγώ πάω από τώρα. Πρέπει να απομακρυνθώ από την επικίνδυνη ζώνη».
-«Γεια».
Ντριν, ντριν, ντριν
-«Ποιος;» αγανακτισμένα.
-«Έλα Θανάση, πάλι εγώ. Της είπες της βρώμας για το φιλαράκι σου, τον
Ορέστη;» ξεσπώντας σε γέλια μέχρι δακρύων.
Είχε κάτι περίεργο εκείνη τη νύχτα. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι και
ταυτόχρονα ήταν ρομαντική και αγαπησιάρα. Ήξερες πως ό,τι ζούσες εκείνη την ημέρα θα κέρδιζε την αιωνιότητα μέσα στη ψυχή.
(4 ώρες αργότερα)
Η παρέα κάθεται στο κέντρο ενός άδειου δωματίου. Ο Στέφανος έχει
μαζέψει τα πράγματά του και τα περισσότερα τα έχει στείλει ήδη στην πόλη
του. Μόνο δύο τσάντες του έμειναν, που τις παίρνει μαζί του. Δύο τσάντες με
πράγματα και μια καρδιά γεμάτη αναμνήσεις...
-«Λοιπόν , εγώ ο Στέφανος...
Στέφανος Αλεξόπουλος
Γεννήθηκε στην Κατερίνη. Από μικρός
περνούσε πολλές ώρες στον καθρέφτη αγορεύοντας.
Ο πατέρας του πέθανε σε αυτοκινητιστικό με τον
αδελφό του. Πρόσεχε πάντα το στίχο στα τραγούδια.
Ονειρεύεται να φτιάξει ένα νέο κόσμο. Άνθρωπος
ικανός να καταφέρει τα παντα. Ασχολείται με το
συνδικαλισμό. Τρελαίνεται να ακούει ιστορίες.
Όσο κι' αν το παίζει σκληρός καμιά φορά,
τρέμει τη μοναξιά. Του αρέσει να γράφει τραγούδια
με τον Ορέστη.
...πίνω στην υγειά του
άγνωστου φοιτητή που μια ζωή διάβαζε για να σπουδάσει και τελικά πέρασε και
ξέχασε να σπουδάσει. Πίνω στην υγειά της άγνωστης φοιτήτριας που σ' όποια
σχολή κι αν περνούσε, το βέβαιο είναι ότι θα σπούδαζε τον έρωτα στην αγκαλιά
του άγνωστου φοιτητή. Και τέλος πίνω στην υγειά της Κομοτηνής, της φοιτητούπολης μητέρας Κομοτηνής, που μας αγκάλιασε και μας προσέφερε όλα της τα δώρα...αλκοόλ, τζόγο, έρωτα.Το τριμελές ακροατήριο αποθέωσε τον ομιλητή, που πραγματικά είχε καταφέρει να πιάσει τον παλμό και να εκφράσει τα συναισθήματα του κοινού, που διάχυτα στην ατμόσφαιρα, μπερδεμένα με αναθυμιάσεις αλκοόλ και ντυμένα με το θολό του καπνού δημιουργούσαν ... άλλη μια ανάμνηση.
-«Εγώ, ο Ορέστης...
Ορέστης Αργυρίου
Γεννήθηκε στην Πάτρα. Μεγάλωσε στην Αθήνα.
Ο πατέρας του είναι στρατιωτικός. Όνειρό του ήταν
πάντα να γίνει ηθοποιός. Διαβάζει πολύ, ονειρεύεται
πολύ. Μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας. Ακούει ροκ
μουσική. Αριστερός. Δεν του αρέσει η Νομική.
Λάτρης της παρέας και της συζήτησης. Ρομαντικός
που δεν φοβάται να το δείξει. Τύπος με ιδιόμορφο
χιούμορ. Πιστεύει στη στενή φιλία και τον μεγάλο
έρωτα. Γράφει κατά καιρούς. Του αρέσει απίστευτα
η ζαλάδα του αλκοόλ που σου απελευθερώνει τη
γλώσσα. Του αρέσει να γράφει τραγούδια με τον
Στέφανο.
...αφού πάρω το μπουκάλι από τον μονοφαγά Θανάση
και το λόγο από τον πρώτο ομιλητή Στέφανο, δηλώνω ότι πίνω σ' αυτήν την
νύχτα, που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες, γιατί πρώτη φορά
νιώθουμε τι σημαίνει να μην υπάρχει επόμενη φορά. Απόψε το βράδυ δεν κάνουμε
τίποτα άλλο από το να πίνουμε, να καπνίζουμε και να συζητάμε, αυτά δηλαδή
που κάνουμε 4 χρόνια τώρα. Για να φανταστείτε πόσο πολύ μου αρέσει, σας λέω
ότι απόψε συνειδητοποιώ πως θα μου λείψει.
Ντριν, ντριν, ντριν
«σας μιλά ο αυτόματος τηλεφωνητής. Παρακαλώ αφήστε το μήνυμά σας και θα επικοινωνήσω εγώ μαζί σας. Ευχαριστώ...
-«Έλα Γιώργο, ο Ορέστης είμαι. Σήκωσέ το».
-«Έλα Ορέστη, τι γίνεται;»
-«Πάλι κρύβεσαι από τον σπιτονοικοκύρη σου; Πόσα χρωστάς;»
-«2 μηνιάτικα. Να κανά δυο μέρες ακόμα μέχρι να πάω στην Άρτα. Μετά βλέπουμε».
-«Λοιπόν απόψε καθαρίζω εγώ. Κατά τις 11 στο σπίτι του Στέφανου να τον
χαιρετίσουμε. Αύριο το πρωί φεύγει».
-«Οπότε εγώ πάω από τώρα. Πρέπει να απομακρυνθώ από την επικίνδυνη ζώνη».
-«Γεια».
Ντριν, ντριν, ντριν
-«Ποιος;» αγανακτισμένα.
-«Έλα Θανάση, πάλι εγώ. Της είπες της βρώμας για το φιλαράκι σου, τον
Ορέστη;» ξεσπώντας σε γέλια μέχρι δακρύων.
Είχε κάτι περίεργο εκείνη τη νύχτα. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι και
ταυτόχρονα ήταν ρομαντική και αγαπησιάρα. Ήξερες πως ό,τι ζούσες εκείνη την ημέρα θα κέρδιζε την αιωνιότητα μέσα στη ψυχή.
(4 ώρες αργότερα)
Η παρέα κάθεται στο κέντρο ενός άδειου δωματίου. Ο Στέφανος έχει
μαζέψει τα πράγματά του και τα περισσότερα τα έχει στείλει ήδη στην πόλη
του. Μόνο δύο τσάντες του έμειναν, που τις παίρνει μαζί του. Δύο τσάντες με
πράγματα και μια καρδιά γεμάτη αναμνήσεις...
-«Λοιπόν , εγώ ο Στέφανος...
Στέφανος Αλεξόπουλος
Γεννήθηκε στην Κατερίνη. Από μικρός
περνούσε πολλές ώρες στον καθρέφτη αγορεύοντας.
Ο πατέρας του πέθανε σε αυτοκινητιστικό με τον
αδελφό του. Πρόσεχε πάντα το στίχο στα τραγούδια.
Ονειρεύεται να φτιάξει ένα νέο κόσμο. Άνθρωπος
ικανός να καταφέρει τα παντα. Ασχολείται με το
συνδικαλισμό. Τρελαίνεται να ακούει ιστορίες.
Όσο κι' αν το παίζει σκληρός καμιά φορά,
τρέμει τη μοναξιά. Του αρέσει να γράφει τραγούδια
με τον Ορέστη.
...πίνω στην υγειά του
άγνωστου φοιτητή που μια ζωή διάβαζε για να σπουδάσει και τελικά πέρασε και
ξέχασε να σπουδάσει. Πίνω στην υγειά της άγνωστης φοιτήτριας που σ' όποια
σχολή κι αν περνούσε, το βέβαιο είναι ότι θα σπούδαζε τον έρωτα στην αγκαλιά
του άγνωστου φοιτητή. Και τέλος πίνω στην υγειά της Κομοτηνής, της φοιτητούπολης μητέρας Κομοτηνής, που μας αγκάλιασε και μας προσέφερε όλα της τα δώρα...αλκοόλ, τζόγο, έρωτα.Το τριμελές ακροατήριο αποθέωσε τον ομιλητή, που πραγματικά είχε καταφέρει να πιάσει τον παλμό και να εκφράσει τα συναισθήματα του κοινού, που διάχυτα στην ατμόσφαιρα, μπερδεμένα με αναθυμιάσεις αλκοόλ και ντυμένα με το θολό του καπνού δημιουργούσαν ... άλλη μια ανάμνηση.
-«Εγώ, ο Ορέστης...
Ορέστης Αργυρίου
Γεννήθηκε στην Πάτρα. Μεγάλωσε στην Αθήνα.
Ο πατέρας του είναι στρατιωτικός. Όνειρό του ήταν
πάντα να γίνει ηθοποιός. Διαβάζει πολύ, ονειρεύεται
πολύ. Μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας. Ακούει ροκ
μουσική. Αριστερός. Δεν του αρέσει η Νομική.
Λάτρης της παρέας και της συζήτησης. Ρομαντικός
που δεν φοβάται να το δείξει. Τύπος με ιδιόμορφο
χιούμορ. Πιστεύει στη στενή φιλία και τον μεγάλο
έρωτα. Γράφει κατά καιρούς. Του αρέσει απίστευτα
η ζαλάδα του αλκοόλ που σου απελευθερώνει τη
γλώσσα. Του αρέσει να γράφει τραγούδια με τον
Στέφανο.
...αφού πάρω το μπουκάλι από τον μονοφαγά Θανάση
και το λόγο από τον πρώτο ομιλητή Στέφανο, δηλώνω ότι πίνω σ' αυτήν την
νύχτα, που δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες, γιατί πρώτη φορά
νιώθουμε τι σημαίνει να μην υπάρχει επόμενη φορά. Απόψε το βράδυ δεν κάνουμε
τίποτα άλλο από το να πίνουμε, να καπνίζουμε και να συζητάμε, αυτά δηλαδή
που κάνουμε 4 χρόνια τώρα. Για να φανταστείτε πόσο πολύ μου αρέσει, σας λέω
ότι απόψε συνειδητοποιώ πως θα μου λείψει.
Απλά αυτό ...να καπνίζω, να πίνω και να συζητάω μαζί σας».
Έχεις δει ποτέ πώς είναι να λάμπουν τα μάτια; Έχεις δει ποτέ πώς είναι να καίνε τα χέρια;
-«Ωραίο κόλπο για να κρατήσεις το μπουκάλι Ορέστη» πετάχτηκε ο Γιώργος για να ελαφρύνει το κλίμα, ίσως επειδή ήταν ο πιο ρομαντικός απ' όλους.
-«Εγώ, ο Γιώργος...
Γιώργος Αποστολίδης
Από την Άρτα. Λατρεύει την Κομοτηνή. Θα μπορούσε
ν' αγαπήσει και την Νομική αλλά δεν την γνώρισε
ποτέ. Χρωστάει πολλά μαθήματα και λεφτά. Αθεράπευτος
φανατικός του τζόγου, νόμιμου και παράνομου. Λέει
συνέχεια ότι το χρήμα πρέπει να κινείται. Του αρέσει
να κερνάει. Δέχεται κεράσματα μόνο από φίλους.
Ο πατέρας του είναι εργοστασιάρχης, ο μεγάλος του
αδελφός έχει νυχτερινά μαγαζιά. Πάντοτε βρίσκει
τρόπο και τα βολεύει. Τύπος με ιδιαίτερη επιτυχία στις
γυναίκες. Καλοφαγάς και δυνατός πότης.
...πίνω στην υγεία του Στέφανου, που
φεύγει σε 6 ώρες, στην υγειά μου, που φεύγω αύριο και φυσικά στην υγειά σας,
όποτε κι αν φεύγετε. Τελειώνω με τρεις επισημάνσεις. Πρώτον: τελειώνει το
αλκοόλ. Δεύτερον: τελείωσαν τα τσιγάρα μας. Τρίτον: Εγώ δεν έχω λεφτά.
Ευχαριστώ». Πριν κάτσει ξαναπετάχτηκε όρθιος.
«Επίσης εύχομαι να πάθει αμνησία ο σπιτονοικοκύρης μου».
Τώρα ήταν η σειρά του Θανάση που χωρίς να χάσει την ευκαιρία, άρπαξε το μπουκάλι από τον Γιώργο και τινάχτηκε όρθιος.
-«Εγώ ο Θανάσης...
Θανάσης Πετρόχειλος
Πέρασε με την 3η στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής.
Ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνει υγιεινή ζωή.
Εργάζεται την νύχτα ως barman. Με τα υπόλοιπα
παιδιά γνωρίστηκε στο 2ο έτος. Ο πατέρας του
έχει μεγάλη χαρτοπαικτική λέσχη στο Βόλο
αλλά ο ίδιος προτιμά να τρώει τα λεφτά του στα
ποτά και τις γυναίκες. Τους 4 τελευταίους μήνες
έμπλεξε με μια παντρεμένη γειτόνισσά του.
Ακούει όλα τα είδη μουσικής. Πίνει τα πάντα,
τρώει επιλεκτικά. Τρελαίνεται να κάνει προπόσεις.
...γουστάρω αφάνταστα που θα
αναγκάσω για άλλη μια φορά τρεις Νομικάριους ν' ακούσουν με προσοχή έναν ΤΕΦΑΑτζή. Λοιπόν, πίνω στην υγειά της νέας μας συνάντησης. Πίνω στην υγειά όλων μας και κυρίως...»
Ντριν, ντριν, ντριν.
Το τηλέφωνο διέκοψε τον Θανάση που έδειξε ανακουφισμένος μιας και
μάλλον είχε ξεχάσει αυτό που είχε ετοιμάσει να πιει. Ήπιε τις τελευταίες σταγόνες ούζου και κάθισε στη θέση του. Στο τηλέφωνο ήταν ο Μάκης, γνωστός των παιδιών, που πήρε για να ενημερώσει τον Στέφανο ότι θα είναι στην πλατεία με διάφορους από το έτος τους. Η πρόταση έγινε δεκτή. Τέτοια βράδια πάντα πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων, του Πάσχα και του καλοκαιριού, που οι φοιτητές μαζεύονται για ν' αποχαιρετηθούν, υπάρχει ένας έντονος ερωτισμός στην ατμόσφαιρα, έτοιμος να διεγείρει ορέξεις και να κάμψει αντιστάσεις. Απλά χρειάζεται να το παίξεις λίγο μελαγχολικός και μετά όλα είναι πιο εύκολα. Πόσο μάλλον απόψε που κάποιοι δεν θα ξανασυναντηθούν ποτέ. Μοναδική στάση το περίπτερο που εφοδιάζεσαι με μπύρες, ρετσίνες, τσιγάρα και προφυλακτικά. Τώρα είσαι ένας καθώς πρέπει φοιτητής, έτοιμος για δράση.
(συνεχίζεται)
Είδηση!
Ξέρετε τι έβγαλε η ετήσια έκθεση για τη διαφθορά και την κακοδιαχείριση; Ότι στις πολεοδομίες καταγράφεται κακοδιαχείριση σε ποσοστό 37% και στις πολεοδομίες 19%. Τα νούμερα τα έχουμε ξανακούσει. Το ενδιαφέρον είναι να σκεφτεί κανείς ότι 37% σημαίνει ο ένας στους τρεις. Στις τρεις περιπτώσεις που γνωρίζετε (μέσα και η δική σας) η υπηρεσία δεν έκανε σωστά τη δουλειά της στη μία. Αντιλαμβάνεστε πόσο ανησυχητικό είναι ένα τέτοιο νούμερο; Και πόσο μας αφορά; Και αν μέχρι τώρα δεν έχει τύχει να είμαστε εμείς το θύμα, βάσει αριθμητικών δεδομένων, δυστυχώς θα τύχει. Τόσο πολύ μας αφορά όλους...
Αγαπητό μου ημερολόγιο 3
Ξέχασα να σου πω ότι χθες έδωσα συνέντευξη σε μια βουλγαρική εφημερίδα για το ρεπορτάζ που έγινε πρώτο θέμα στη γειτονική χώρα. Έδωσε λέει συνέντευξη τύπου ο προϊστάμενος εισαγγελίας της Σόφιας και είπε ότι θα πάρει το υλικό και θα ξεκινήσει η κάθαρση στη χώρα. Τουλάχιστον έτσι μας είπαν οι Βούλγαροι συνάδελφοι. Στέλνουμε και την εκπομπή για να προβληθεί στη βουλγαρική τηλεόραση. Εντωμεταξύ ο μαστροπός και έμπορος ναρκωτικών Romeo συνελήφθη και είπε ότι εγώ του έδωσα 200 ευρώ για να τα πει αυτά. Σαν δεν ντρέπεται...
Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007
Είδηση!
Μέχρι τρεις φορές ισόβια έφτασαν οι ποινές στην υπόθεση του Πάντειου Πανεπιστημίου. Για πρώτη φορά μετά από καιρό βγαίνει απόφαση που τείνει να ανατρέψει το δόγμα "κανένα λαμόγιο δεν μπαίνει φυλακή". Πρώην Πρύτανης μπήκε στη φυλακή. Ο Λογιστής καταδικάστηκε σε τρεις φορές ισόβια κάθειρξη. Ο κύριος είχε αγοράσει ferrari με τα λεφτά του πανεπιστημίου. Άλλοι είχαν χτίσει βίλες. Είχε εμφανιστεί κάποια στιγμή τιμολόγιο που αποδείκνυε την αγορά ενός πανάκριβου χαλιού κάποιων εκατοντάδων μέτρων. 8 εκατομμύρια ευρώ χάθηκαν. Αυτό δεν είναι κακοδιαχείριση. Αυτό είναι κλοπή. Αδυσώπητο φαγοπότι. Ωστόσο η είδηση δεν είναι το σκάνδαλο. Είδηση είναι η απόφαση. Δεν μου αρέσει να μπαίνει κανείς στη φυλακή... εκτός και αν είναι επιφανής προσωπικότητα ή επώνυμος νεογιάπης. Σ' αυτές τις περιπτώσεις με πιάνουν τα κόμπλεξ μου και ακούω με ευχαρίστηση την βαριά ετυμηγορία.
Ο τύπος πήρε ferrari και πήγαινε μ' αυτήν στη δουλειά του.... Έλεος. Δηλαδή όλους τους συναδέλφους του, όλους τους φοιτητές και στην τελική όλους εμάς που πληρώνουμε (και μην μου πει κανείς για οικονομική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων - όλα δικά μας λεφτά είναι) όλους εμάς για χρόνια αυτός ο τύπος μας περνούσε για μαλάκες. . . Ήθελε να μας πείσει ότι τη ferrari την αγόρασε με το μισθό του!!!
Ο τύπος πήρε ferrari και πήγαινε μ' αυτήν στη δουλειά του.... Έλεος. Δηλαδή όλους τους συναδέλφους του, όλους τους φοιτητές και στην τελική όλους εμάς που πληρώνουμε (και μην μου πει κανείς για οικονομική αυτοτέλεια των πανεπιστημίων - όλα δικά μας λεφτά είναι) όλους εμάς για χρόνια αυτός ο τύπος μας περνούσε για μαλάκες. . . Ήθελε να μας πείσει ότι τη ferrari την αγόρασε με το μισθό του!!!
Είδηση!
Οι τύποι είναι πολύ μπροστά. Χρόνια μπροστά. Ολλανδοί φοιτητές παρασκεύασαν αλκοόλ σε μορφή σκόνης. Η αλκοολούχα αυτή ολλανδική πρωτοπορία, όταν ανακατευθτεί με νερό μετατρέπεται σε αφρώδες αρωματικό ποτό, με περιεκτικότητα αλκοόλ μόλις 3%. Φυσικά το ποσοστό αλκοόλ μεταβάλλεται κατά το δοκούν σε κάθε παρτίδα παρασκευής. Ώστε δεν επιτρέπεται η πώληση αλκοόλ σε νέους κάτω των 16 ετών; Σε λίγο θα το δείτε και σε γάλα...
θα τα πούμε εκεί
Tο Διεθνές Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ, έρχεται φέτος τρεις μήνες πιο νωρίς, από την Πέμπτη 14 έως και την Κυριακή 17 Ιουνίου στην Τεχνόπολη.
Μια γιορτή δημιουργίας. Μια γιορτή που ενώνει καταξιωμένους σε όλο τον κόσμο δημιουργούς με νέους καλλιτέχνες, κόμικς με ζωγραφική, μουσική με εγκαταστάσεις, ταινίες κινουμένων σχεδίων με θέατρο δρόμου και commedia dell'arte, graffiti με συζητήσεις και spontaneous art, Έλληνες και "ξένους".
Πληροφορίες:
Ώρες λειτουργίας: Πέμπτη - Παρασκευή 18.00 - 24.00
Σάββατο - Κυριακή 11.00 - 15.00 και 18.00 - 24.00
Η είσοδος για το κοινό σε όλες τις εκθέσεις και εκδηλώσεις είναι ελεύθερη.Οι συναυλίες αρχίζουν κάθε ημέρα στις 21.00
Αγαπημένοι φίλοι όπως τους φαντάστηκε ο Γιώργος Π.
Αν ποτέ γίνονταν πρωτοσέλιδα, κάτι τέτοιο θα τους ταίριαζε.
Δεν τους ρώτησα. Ελπίζω να μου το συγχωρήσουν.
Ο Γιώργος, (ο δημιουργός) και η αρραβωνιαστικιά του Εύη.
Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007
Αγαπητό μου ημερολόγιο 2
Βούλγαροι συνάδελφοι μας ενημέρωσαν ότι ο προιστάμενος Εισαγγελίας στη Σόφια έδωσε συνέντευξη τύπου και ενημέρωσε τα βουλγαρικά μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι θα ζητήσει το τηλεοπτικό υλικό από την εκπομπή μας και θα ξεκινήσει άμεσα έρευνα με στόχο την κάθαρση στη χώρα. (Αναφέρεται στο ρεπορτάζ για την αγοραπωλησία ανθρώπων, την εμπορία ναρκωτικών και τη διακίνηση πλαστών χαρτονομισμάτων στο Σαντάνσκι της Βουλγαρίας που προβλήθηκε στην εκπομπή ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ στις 4/6/2007).
Συνεπώς το μόνο που απομένει να δούμε είναι το πόσο πολύ μπορεί να εκνευρίσει κάτι τέτοιο τους Βούλγαρους μαφιόζους καθώς επίσης και τα όρια της υπομονής τους. Παραμένουμε λοιπόν εν αναμονή...
Σχετικά με την Αμαλία
malpractice
Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ
Και ανθρώπινες ζωές επίσης…
Οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε διαβάσει το συγκεκριμένο εισαγωγικό κειμενάκι στο fakellaki της Αμαλίας. Το blog της Αμαλίας το διάβασα αρκετό καιρό πριν … με τη σκέψη μάλιστα να επιμεληθώ δημοσιογραφικά το θέμα για την εκπομπή. Το διάβασα, συγκινήθηκα αλλά θεώρησα ότι δεν υπάρχει θέμα…
Προσωπικά είδα την περίπτωση της Αμαλίας διαφορετικά από όλους εκείνους που την έκαναν «θέμα», ανακάλυψαν τον «πόνο», «φρίκαραν» με τα φακελάκια στα ελληνικά νοσοκομεία. Έτσι ακριβώς με ενημέρωσε ένας συνάδελφος για το blog της Αμαλίας. «Φρίκαρα με τα όσα γράφει για τα φακελάκια». (Ίσως τελικά να φταίει αυτή η πρώτη επαφή).
Εξαιτίας του 18χρονου αγώνα της μητέρας μου με τον καρκίνο, δυστυχώς εξοικειώθηκα με τις αγωνίες και τους φόβους του καρκινοπαθούς. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, όλες οι ιστορίες καρκινοπαθών παρόμοιες είναι. Αφήστε που υπάρχουν πολλές πολύ χειρότερες, πιο οδυνηρές, ασύλληπτα πιο οδυνηρές και τραγικές. Άρα από αυτήν την άποψη, δεν βρήκα κάτι εντυπωσιακό.
Υποκριτικός όσο και άθλιος είναι αυτός ο απίστευτος παροξυσμός που μας έπιασε όλους για τα φακελάκια στα νοσοκομεία. Το επιχείρημά μου δεν είναι «αυτά τα ξέραμε». Σιχαίνομαι αυτούς που βλέπουν ένα θέμα στην τηλεόραση και το κριτικάρουν λέγοντας «δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αυτά τα ξέραμε».
Το ζήτημα είναι δυστυχώς ότι όλοι αυτοί (για να είμαστε ειλικρινείς - όλοι εμείς) σήμερα που είναι «in», καταγγέλλουν τα φακελάκια στην υγεία αλλά όταν χρειαστεί πρώτοι θα προτείνουν στο γιατρό να του δώσουν κάτι παραπάνω για να τους προσέξει περισσότερο από τον διπλανό τους στο θάλαμο. Όλοι εμείς που σήμερα ελέω Αμαλίας γινόμαστε κατήγοροι των κακώς κειμένων στο χώρο της υγείας, εμείς πρώτοι θα τρέξουμε να συντηρήσουμε την αισχρή και απαίσια αυτή νοοτροπία. Εμείς θα τη θρέψουμε. Και θα υποκύψουμε αν μας το ζητήσουν, και θα το προτείνουμε μόνοι μας αν τυχόν δεν μας το ζητήσουν. Στην ουσία όλοι εμείς είμαστε οι εχθροί της Αμαλίας, εμείς στεκόμαστε απέναντί της. Εμάς καταγγέλλει.
Δεν είναι γενικοί αφορισμοί τα παραπάνω. Και αυτούς τους σιχαίνομαι. Είναι συγκεκριμένη πρόταση. Τολμήστε να καταγγείλετε τον επόμενο γιατρό που θα τολμήσει να ζητήσει φακελάκι από εσάς. Με οποιοδήποτε τρόπο, ίσως και με μεγάλο κόστος. Να τον καταγγείλετε. Αυτό είναι πραγματικό θέμα. Αν καταφέρουμε του χρόνου και πολλαπλασιάσουμε τις καταγγελίες γιατρών που εκμεταλλεύονται τον πόνο μας.
Η Αμαλία έγινε μόδα. Μια νεαρή κοπέλα που πεθαίνει και γράφει για τη ζωή της ερεθίζει. Ελπίζω φυσικά να μην ήταν το μακάβριο της υπόθεσης που τράβηξε τους αναγνώστες όσο το θάρρος της φυσικά να πολεμήσει μ΄ αυτόν τον τρόπο που βρήκε μέχρι το τέλος. Η συμπόνια δεν είναι ένοχη. Η συμπόνια όμως εκφράζεται με πράξεις. Είναι ένα βήμα το να διαβάσεις το blog της Αμαλίας και να ενημερώσεις τους φίλους σου να το διαβάσουν και αυτοί. Υπάρχουν όμως και άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς.
Ποιος από εμάς επισκέφθηκε τον καρκινοπαθή συγγενή του για τελευταία φορά; Μην μου πείτε ότι δεν έχετε κάποιον καρκινοπαθή συγγενή σας ή δεν ξέρετε κάποιον καρκινοπαθή φίλο σας; Πότε πήγατε για τελευταία φορά μαζί του στη χημειοθεραπεία; Πότε ήταν η τελευταία φορά που προσφερθήκατε να τον συνοδεύσετε στο νοσοκομείο; Ξέρετε πόσο πολύτιμη είναι αυτή η βοήθειά σας;
Καλά κάνατε και συγκινηθήκατε με την Αμαλία. Καλά θα κάνετε τώρα να το δείξετε κιόλας. Υπάρχουν τρόποι. Αρκεί η αηδία σας και τα ευγενή συναισθήματά σας να μην εξαντλούνται στην ανάγνωση ενός blog.
Κι όμως παρά τα όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στην περίπτωση της Αμαλίας. Ότι μια γυναίκα ήξερε ότι θα πεθάνει και καθόταν και έγραφε για να επικοινωνήσει μαζί μας. Και ότι ξαφνικά έγινε κάτι. Έστω αυτό το πρώτο βήμα. Ο ένας το σύστηνε στον άλλον. Τουλάχιστον συγκινητικό είναι.
Ο υπογράφων έχασε πριν λίγους μήνες τη μητέρα του από καρκίνο που της επεφύλαξε τον πιο οδυνηρό θάνατο που μπορεί να διανοηθεί ο νους του ανθρώπου. Τα ειδικά κοκτέιλ που μας συνέστησε εξειδικευμένος γιατρός πόνου (δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια ειδικότητα, πριν επισκεφθώ ένας από τους 5 που υπάρχουν στην Ελλάδα) ήταν πολύ λίγα για να αντιμετωπίσουν τον απίστευτο πόνο της κακιάς αρρώστιας.
Η μητέρα μου έφυγε έχοντας χάσει σχεδόν τα λογικά της. Η μητέρα μου πάλεψε σαν ήρωας μέχρι το τέλος και πάντα έλεγε.. «Ο καρκίνος είναι ευκαιρία ζωής. Ξέρεις ότι θα πεθάνεις. Ζήσε πραγματικά όσο χρόνο σου έχει μείνει. Ούτε μία ανάσα χαμένη. Ούτε μία».
Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ
Και ανθρώπινες ζωές επίσης…
Οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε διαβάσει το συγκεκριμένο εισαγωγικό κειμενάκι στο fakellaki της Αμαλίας. Το blog της Αμαλίας το διάβασα αρκετό καιρό πριν … με τη σκέψη μάλιστα να επιμεληθώ δημοσιογραφικά το θέμα για την εκπομπή. Το διάβασα, συγκινήθηκα αλλά θεώρησα ότι δεν υπάρχει θέμα…
Προσωπικά είδα την περίπτωση της Αμαλίας διαφορετικά από όλους εκείνους που την έκαναν «θέμα», ανακάλυψαν τον «πόνο», «φρίκαραν» με τα φακελάκια στα ελληνικά νοσοκομεία. Έτσι ακριβώς με ενημέρωσε ένας συνάδελφος για το blog της Αμαλίας. «Φρίκαρα με τα όσα γράφει για τα φακελάκια». (Ίσως τελικά να φταίει αυτή η πρώτη επαφή).
Εξαιτίας του 18χρονου αγώνα της μητέρας μου με τον καρκίνο, δυστυχώς εξοικειώθηκα με τις αγωνίες και τους φόβους του καρκινοπαθούς. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, όλες οι ιστορίες καρκινοπαθών παρόμοιες είναι. Αφήστε που υπάρχουν πολλές πολύ χειρότερες, πιο οδυνηρές, ασύλληπτα πιο οδυνηρές και τραγικές. Άρα από αυτήν την άποψη, δεν βρήκα κάτι εντυπωσιακό.
Υποκριτικός όσο και άθλιος είναι αυτός ο απίστευτος παροξυσμός που μας έπιασε όλους για τα φακελάκια στα νοσοκομεία. Το επιχείρημά μου δεν είναι «αυτά τα ξέραμε». Σιχαίνομαι αυτούς που βλέπουν ένα θέμα στην τηλεόραση και το κριτικάρουν λέγοντας «δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αυτά τα ξέραμε».
Το ζήτημα είναι δυστυχώς ότι όλοι αυτοί (για να είμαστε ειλικρινείς - όλοι εμείς) σήμερα που είναι «in», καταγγέλλουν τα φακελάκια στην υγεία αλλά όταν χρειαστεί πρώτοι θα προτείνουν στο γιατρό να του δώσουν κάτι παραπάνω για να τους προσέξει περισσότερο από τον διπλανό τους στο θάλαμο. Όλοι εμείς που σήμερα ελέω Αμαλίας γινόμαστε κατήγοροι των κακώς κειμένων στο χώρο της υγείας, εμείς πρώτοι θα τρέξουμε να συντηρήσουμε την αισχρή και απαίσια αυτή νοοτροπία. Εμείς θα τη θρέψουμε. Και θα υποκύψουμε αν μας το ζητήσουν, και θα το προτείνουμε μόνοι μας αν τυχόν δεν μας το ζητήσουν. Στην ουσία όλοι εμείς είμαστε οι εχθροί της Αμαλίας, εμείς στεκόμαστε απέναντί της. Εμάς καταγγέλλει.
Δεν είναι γενικοί αφορισμοί τα παραπάνω. Και αυτούς τους σιχαίνομαι. Είναι συγκεκριμένη πρόταση. Τολμήστε να καταγγείλετε τον επόμενο γιατρό που θα τολμήσει να ζητήσει φακελάκι από εσάς. Με οποιοδήποτε τρόπο, ίσως και με μεγάλο κόστος. Να τον καταγγείλετε. Αυτό είναι πραγματικό θέμα. Αν καταφέρουμε του χρόνου και πολλαπλασιάσουμε τις καταγγελίες γιατρών που εκμεταλλεύονται τον πόνο μας.
Η Αμαλία έγινε μόδα. Μια νεαρή κοπέλα που πεθαίνει και γράφει για τη ζωή της ερεθίζει. Ελπίζω φυσικά να μην ήταν το μακάβριο της υπόθεσης που τράβηξε τους αναγνώστες όσο το θάρρος της φυσικά να πολεμήσει μ΄ αυτόν τον τρόπο που βρήκε μέχρι το τέλος. Η συμπόνια δεν είναι ένοχη. Η συμπόνια όμως εκφράζεται με πράξεις. Είναι ένα βήμα το να διαβάσεις το blog της Αμαλίας και να ενημερώσεις τους φίλους σου να το διαβάσουν και αυτοί. Υπάρχουν όμως και άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς.
Ποιος από εμάς επισκέφθηκε τον καρκινοπαθή συγγενή του για τελευταία φορά; Μην μου πείτε ότι δεν έχετε κάποιον καρκινοπαθή συγγενή σας ή δεν ξέρετε κάποιον καρκινοπαθή φίλο σας; Πότε πήγατε για τελευταία φορά μαζί του στη χημειοθεραπεία; Πότε ήταν η τελευταία φορά που προσφερθήκατε να τον συνοδεύσετε στο νοσοκομείο; Ξέρετε πόσο πολύτιμη είναι αυτή η βοήθειά σας;
Καλά κάνατε και συγκινηθήκατε με την Αμαλία. Καλά θα κάνετε τώρα να το δείξετε κιόλας. Υπάρχουν τρόποι. Αρκεί η αηδία σας και τα ευγενή συναισθήματά σας να μην εξαντλούνται στην ανάγνωση ενός blog.
Κι όμως παρά τα όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στην περίπτωση της Αμαλίας. Ότι μια γυναίκα ήξερε ότι θα πεθάνει και καθόταν και έγραφε για να επικοινωνήσει μαζί μας. Και ότι ξαφνικά έγινε κάτι. Έστω αυτό το πρώτο βήμα. Ο ένας το σύστηνε στον άλλον. Τουλάχιστον συγκινητικό είναι.
Ο υπογράφων έχασε πριν λίγους μήνες τη μητέρα του από καρκίνο που της επεφύλαξε τον πιο οδυνηρό θάνατο που μπορεί να διανοηθεί ο νους του ανθρώπου. Τα ειδικά κοκτέιλ που μας συνέστησε εξειδικευμένος γιατρός πόνου (δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια ειδικότητα, πριν επισκεφθώ ένας από τους 5 που υπάρχουν στην Ελλάδα) ήταν πολύ λίγα για να αντιμετωπίσουν τον απίστευτο πόνο της κακιάς αρρώστιας.
Η μητέρα μου έφυγε έχοντας χάσει σχεδόν τα λογικά της. Η μητέρα μου πάλεψε σαν ήρωας μέχρι το τέλος και πάντα έλεγε.. «Ο καρκίνος είναι ευκαιρία ζωής. Ξέρεις ότι θα πεθάνεις. Ζήσε πραγματικά όσο χρόνο σου έχει μείνει. Ούτε μία ανάσα χαμένη. Ούτε μία».
Τι άλλο θα ακούσουμε;
Και όμως όσο παλαβό και αν σας ακούγεται, όσο παράξενο και όμως ελληνικό μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς, όσο απίστευτα ηλίθιο και αν είναι, ο Ευαγγελισμός ζητά από τον Σάββα Ξηρό τα έξοδα νοσηλείας του!!! Του κάνει και δικαστήριο... Αύριο Πέμπτη στις 7/6/2007 εκδικάζεται η αγωγή του νοσοκομείου κατά του οφειλέτη του. Απίστευτο δεν είναι;
Και τώρα φανταστείτε τι ακροαματική διαδικασία θα είναι αυτή... ένα θέατρο. Στην ουσία ένα θέατρο θα είναι. Άλλωστε και οι δικηγόροι παράσταση πληρώνουν.... Δεν είναι τυχαίο.
Και τώρα φανταστείτε τι ακροαματική διαδικασία θα είναι αυτή... ένα θέατρο. Στην ουσία ένα θέατρο θα είναι. Άλλωστε και οι δικηγόροι παράσταση πληρώνουν.... Δεν είναι τυχαίο.
Aγαπητό μου ημερολόγιο 1
Επιτέλους τελείωσαν οι εκπομπές. Οι υπόλοιπες που θα προβληθούν από εδώ και πέρα είναι γραμμένες. Επομένως ζήτω το ρεπορτάζ που λέει και ο Τριανταφυλλόπουλος, ζήτω όμως και το καλοκαίρι. Φυσικά πληροφορίες και καταγγελίες γίνονται δεκτές…!!! Ποτέ δεν κλείνουμε και σας περιμένουμε.
Τρίτη 5 Ιουνίου 2007
Κειμενο διαμαρτυρίας για την απίστευτη λογοκρισία
Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα εκπροσωπώντας όλους τους ρεπόρτερ της δημοσιογραφικής ομάδας των εκπομπών ΖΟΥΓΚΛΑ και ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ στην αρχή της τηλεοπτικής σεζόν όταν ο ALPHA μας έκοψε την έρευνα για το μαύρο πολιτικό χρήμα. Τότε ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος αποφάσισε να μην κάνει πίσω και να φύγει από το κανάλι με το "χρυσό" συμβόλαιο και να καταφύγει στο ALTER με σαφώς μειωμένες αποδοχές προκειμένου να δημοσιοποιηθεί η δημοσιογραφική έρευνα. Είναι από τις περιπτώσεις που σε πορώνει ο εργοδότης σου και νιώθεις τυχερός για τις επιλογές που έχεις κάνει στη ζωή σου.
Το κείμενο γράφτηκε μία ή δύο μέρες πριν την ανακοίνωση της αποχώρησής μας από το κανάλι της Κάντζας και δημοσιεύθηκε στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Το βρήκα ψάχνοντας το αρχείο μου και αποφάσισα να το κρατήσω περισσότερο για την όμορφη αγωνιστική ανάμνηση...
Λοιπόν αυτή η ιστορία με την απαγόρευση της προβολής των εκπομπών μας εκτός από το τρομερό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, φαίνεται να έχει πολύ μέλλον ακόμη παρασκηνιακά. Ξεκινήσαμε με ένα μεθοδευμένο πρόστιμο από το ΕΣΡ που σκοπό είχε να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης εις βάρος μας. Συνεχίσαμε με μια σειρά μεθοδευμένων επιθέσεων εναντίον μας από τους τηλεοπτικούς μας συνομιλητές που στόχευαν να μας βγάλουν αναξιόπιστους και συνεχίζουμε αυτές τις μέρες με τα γνωστά δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που όπου σταθούν και όπου βρεθούν, φωνάζουν και διατείνονται ότι το ρεπορτάζ είναι περίπου ανέτοιμο, δήθεν ατεκμηρίωτο και τα στοιχεία ανεπαρκή.
Εμείς λοιπόν τους ρωτάμε
Είδατε το ρεπορτάζ πριν βγάλετε τα συμπεράσματά σας;
Μήπως ζητήσατε να το δείτε και σας το αρνηθήκαμε και δεν το θυμόμαστε;
Σας ενδιαφέρει να το δείτε; ή καλύτερα Αντέχετε; ή ακόμη καλύτερα Αντέχουν τα αφεντικά σας;
Ακούστε κύριοι που ο ρόλος σας είναι τόσο ύποπτος όσο και η επιμονή σας να κρίνετε κάτι που δεν έχετε δει.
Όταν έρχεται η στενότερη συνεργάτις μεγάλου και πασίγνωστου επιχειρηματία και μας λέει στην κάμερα ότι «εγώ η ίδια έβαζα τα εκατομμύρια σε σάκκους και τους έδινα στον οδηγό κορυφαίου πολιτικού του τόπου» οφείλουμε να το ακούσουμε. Όταν μάλιστα το αποδεικνύουμε, με τον πιο ατράνταχτο τρόπο, οφείλουμε να το δημοσιοποιήσουμε ακόμη και αν χρειαστεί να φύγουμε από το κανάλι μας.
Προσέξτε κύριοι που έχετε επιλεκτική αντίληψη και ακοή.
Όταν υπάρχει μαρτυρία αυτόπτη και αυτήκοου μάρτυρα ότι πολιτικοί λαδώνονται, υπουργοί γίνονται εντολοδόχοι επιχειρηματιών και εκπρόσωποι των συμφερόντων τους στη Βουλή, εμείς το θεωρούμε πρώτο θέμα που αξίζει και να μείνεις άνεργος προκειμένου να φθάσεις το δημοσιογραφικό μαχαίρι μέχρι το πολιτικοδιαπλεκόμενο κόκκαλο και να μάθει όλη την αλήθεια ο κόσμος. Βέβαια, ο κόσμος τα ξέρει. Το ΕΣΡ και ο Συνασπισμός τα έχουν κρυφό καμάρι.
Πιστέψτε μας κύριοι που αγωνιάτε για την αξιοπιστία μας.
Όταν έχουμε στη διάθεσή μας έγγραφα – ντοκουμέντα μέσα από το λογιστήριο ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα, που αποδεικνύουν διακίνηση μαύρου χρήματος, ύποπτα παιχνίδια με το προεκλογικό πλαφόν που ακυρώνουν κάθε κανόνα τίμιου αγώνα και καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατικής ισότητας μεταξύ των κομμάτων, οφείλουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να μην τα κρατήσουμε ερμητικά κλειστά. Όταν τα έγγραφα αυτά έχουν τις ιδιόχειρες υπογραφές των υπευθύνων του κόμματος και αποδεικνύουν ανεπίσημες συναλλαγές εκατομμυρίων, φοροδιαφυγή και πολύ, μα πάρα πολύ μαύρο κομματικό χρήμα, τότε θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα της μετωπικής σύγκρουσης όσο σκληρή και αν είναι αυτή.
Όταν από τα 18 εκατομμύρια που πληρώνει το κόμμα, κόβεται τιμολόγιο μόνο για το ένα, ο δημοσιογράφος οφείλει να διερωτηθεί και να ψάξει πόσα γλίτωσε το κόμμα από το φόρο που δεν απέδωσε και άρα έκλεψε από το κράτος, μα κυρίως από πού βγήκαν αυτά τα 17 εκατομμύρια; Γιατί αν δηλώνεις ότι τα ξοδεύεις, πρέπει να δηλώνεις και ότι τα έχεις. Αυτά τα 17 εκατομμύρια που δεν φαίνονται επίσημα ότι δόθηκαν, πρέπει ανεπίσημα να βγήκαν από κάπου, δηλαδή από ένα αδήλωτο, ανεπίσημο ταμείο, που είναι γεμάτο με μαύρο κομματικό χρήμα. Την πρόσθεση θα την κάνουμε «στον αέρα».
Τα έγγραφα που η έρευνα αποκάλυψε και έβγαλε από τα σκονισμένα ράφια ενός αρχείου, κρύβουν χρόνια τώρα τα μεγάλα τους μυστικά. Αρκεί απλά να θες να τα ακούσεις. Έχουν να σου πουν ενδιαφέρουσες ιστορίες για όλους τους υπευθύνους των οικονομικών του κόμματος που τα υπογράφουν και άρα τα εγκρίνουν. (Συνεπώς δεν μπορούν αυτήν τη φορά να τα χρεώσουν σ’ έναν υπάλληλο. Είναι κεντρική κομματική τακτική). Αν επιμείνεις λίγο ακόμη, τα ίδια έγγραφα θα σου στρέψουν την προσοχή στους ελεγκτές της βουλής που είναι αρμόδιοι να ελέγχουν τα οικονομικά των κομμάτων. Τόσα χρόνια τίποτα ύποπτο δεν είδαν, τίποτα μεμπτό δεν βρήκαν. Και κάτω από τη μύτη των ελεγκτικών φορέων, διακινείται χρόνια και χρόνια μαύρο κομματικό χρήμα. Τα «καημένα» τα έγγραφα τις λένε τις ιστορίες τους. Το θέμα είναι ποιος θέλει να τις ακούσει.
Μας είπαν να μην τα βάλουμε με όλη την πολιτική ζωή του τόπου. Εμείς θεωρούμε ότι οι πολιτικοί πρώτοι θα πρέπει να στηρίξουν τη συγκεκριμένη δημοσιογραφική έρευνα.
Μας λένε να μην τα βάλουμε πάλι με τους ισχυρούς. Τους απαντούμε ότι δεν θα σταματήσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι να έρθει η στιγμή που τέτοιες λογικές θα θεωρούνται παράλογες.
Φίλοι και συνάδελφοι μας λένε να ηρεμήσουμε. Νιώθουμε απογοήτευση που μας το λένε σαν συμβουλή και όχι σαν κίνδυνο.
Να θυμάστε κύριοι που μάθατε εύκολα να παπαγαλίζετε και ποτέ να μην συγκρούεστε αν δεν πάρετε εντολή να το κάνετε. Όταν βλέπουμε πλαστογραφίες και παραποιήσεις αποδείξεων και τιμολογίων, κάνουμε ρεπορτάζ. Δεν σιωπούμε. Όταν μάλιστα οι πλαστογραφίες αποδεικνύονται και ακούμε τους άλλους να μιλούν για ανεπαρκή στοιχεία, τότε απλά εμείς τους συστήνουμε τη – βασανιστική για αυτούς- υπομονή.
Ζήτω το ρεπορτάζ.
Το κείμενο γράφτηκε μία ή δύο μέρες πριν την ανακοίνωση της αποχώρησής μας από το κανάλι της Κάντζας και δημοσιεύθηκε στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Το βρήκα ψάχνοντας το αρχείο μου και αποφάσισα να το κρατήσω περισσότερο για την όμορφη αγωνιστική ανάμνηση...
Λοιπόν αυτή η ιστορία με την απαγόρευση της προβολής των εκπομπών μας εκτός από το τρομερό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, φαίνεται να έχει πολύ μέλλον ακόμη παρασκηνιακά. Ξεκινήσαμε με ένα μεθοδευμένο πρόστιμο από το ΕΣΡ που σκοπό είχε να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης εις βάρος μας. Συνεχίσαμε με μια σειρά μεθοδευμένων επιθέσεων εναντίον μας από τους τηλεοπτικούς μας συνομιλητές που στόχευαν να μας βγάλουν αναξιόπιστους και συνεχίζουμε αυτές τις μέρες με τα γνωστά δημοσιογραφικά παπαγαλάκια που όπου σταθούν και όπου βρεθούν, φωνάζουν και διατείνονται ότι το ρεπορτάζ είναι περίπου ανέτοιμο, δήθεν ατεκμηρίωτο και τα στοιχεία ανεπαρκή.
Εμείς λοιπόν τους ρωτάμε
Είδατε το ρεπορτάζ πριν βγάλετε τα συμπεράσματά σας;
Μήπως ζητήσατε να το δείτε και σας το αρνηθήκαμε και δεν το θυμόμαστε;
Σας ενδιαφέρει να το δείτε; ή καλύτερα Αντέχετε; ή ακόμη καλύτερα Αντέχουν τα αφεντικά σας;
Ακούστε κύριοι που ο ρόλος σας είναι τόσο ύποπτος όσο και η επιμονή σας να κρίνετε κάτι που δεν έχετε δει.
Όταν έρχεται η στενότερη συνεργάτις μεγάλου και πασίγνωστου επιχειρηματία και μας λέει στην κάμερα ότι «εγώ η ίδια έβαζα τα εκατομμύρια σε σάκκους και τους έδινα στον οδηγό κορυφαίου πολιτικού του τόπου» οφείλουμε να το ακούσουμε. Όταν μάλιστα το αποδεικνύουμε, με τον πιο ατράνταχτο τρόπο, οφείλουμε να το δημοσιοποιήσουμε ακόμη και αν χρειαστεί να φύγουμε από το κανάλι μας.
Προσέξτε κύριοι που έχετε επιλεκτική αντίληψη και ακοή.
Όταν υπάρχει μαρτυρία αυτόπτη και αυτήκοου μάρτυρα ότι πολιτικοί λαδώνονται, υπουργοί γίνονται εντολοδόχοι επιχειρηματιών και εκπρόσωποι των συμφερόντων τους στη Βουλή, εμείς το θεωρούμε πρώτο θέμα που αξίζει και να μείνεις άνεργος προκειμένου να φθάσεις το δημοσιογραφικό μαχαίρι μέχρι το πολιτικοδιαπλεκόμενο κόκκαλο και να μάθει όλη την αλήθεια ο κόσμος. Βέβαια, ο κόσμος τα ξέρει. Το ΕΣΡ και ο Συνασπισμός τα έχουν κρυφό καμάρι.
Πιστέψτε μας κύριοι που αγωνιάτε για την αξιοπιστία μας.
Όταν έχουμε στη διάθεσή μας έγγραφα – ντοκουμέντα μέσα από το λογιστήριο ενός από τα δύο μεγάλα κόμματα, που αποδεικνύουν διακίνηση μαύρου χρήματος, ύποπτα παιχνίδια με το προεκλογικό πλαφόν που ακυρώνουν κάθε κανόνα τίμιου αγώνα και καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατικής ισότητας μεταξύ των κομμάτων, οφείλουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας και να μην τα κρατήσουμε ερμητικά κλειστά. Όταν τα έγγραφα αυτά έχουν τις ιδιόχειρες υπογραφές των υπευθύνων του κόμματος και αποδεικνύουν ανεπίσημες συναλλαγές εκατομμυρίων, φοροδιαφυγή και πολύ, μα πάρα πολύ μαύρο κομματικό χρήμα, τότε θεωρούμε ότι ήρθε η ώρα της μετωπικής σύγκρουσης όσο σκληρή και αν είναι αυτή.
Όταν από τα 18 εκατομμύρια που πληρώνει το κόμμα, κόβεται τιμολόγιο μόνο για το ένα, ο δημοσιογράφος οφείλει να διερωτηθεί και να ψάξει πόσα γλίτωσε το κόμμα από το φόρο που δεν απέδωσε και άρα έκλεψε από το κράτος, μα κυρίως από πού βγήκαν αυτά τα 17 εκατομμύρια; Γιατί αν δηλώνεις ότι τα ξοδεύεις, πρέπει να δηλώνεις και ότι τα έχεις. Αυτά τα 17 εκατομμύρια που δεν φαίνονται επίσημα ότι δόθηκαν, πρέπει ανεπίσημα να βγήκαν από κάπου, δηλαδή από ένα αδήλωτο, ανεπίσημο ταμείο, που είναι γεμάτο με μαύρο κομματικό χρήμα. Την πρόσθεση θα την κάνουμε «στον αέρα».
Τα έγγραφα που η έρευνα αποκάλυψε και έβγαλε από τα σκονισμένα ράφια ενός αρχείου, κρύβουν χρόνια τώρα τα μεγάλα τους μυστικά. Αρκεί απλά να θες να τα ακούσεις. Έχουν να σου πουν ενδιαφέρουσες ιστορίες για όλους τους υπευθύνους των οικονομικών του κόμματος που τα υπογράφουν και άρα τα εγκρίνουν. (Συνεπώς δεν μπορούν αυτήν τη φορά να τα χρεώσουν σ’ έναν υπάλληλο. Είναι κεντρική κομματική τακτική). Αν επιμείνεις λίγο ακόμη, τα ίδια έγγραφα θα σου στρέψουν την προσοχή στους ελεγκτές της βουλής που είναι αρμόδιοι να ελέγχουν τα οικονομικά των κομμάτων. Τόσα χρόνια τίποτα ύποπτο δεν είδαν, τίποτα μεμπτό δεν βρήκαν. Και κάτω από τη μύτη των ελεγκτικών φορέων, διακινείται χρόνια και χρόνια μαύρο κομματικό χρήμα. Τα «καημένα» τα έγγραφα τις λένε τις ιστορίες τους. Το θέμα είναι ποιος θέλει να τις ακούσει.
Μας είπαν να μην τα βάλουμε με όλη την πολιτική ζωή του τόπου. Εμείς θεωρούμε ότι οι πολιτικοί πρώτοι θα πρέπει να στηρίξουν τη συγκεκριμένη δημοσιογραφική έρευνα.
Μας λένε να μην τα βάλουμε πάλι με τους ισχυρούς. Τους απαντούμε ότι δεν θα σταματήσουμε αυτόν τον αγώνα μέχρι να έρθει η στιγμή που τέτοιες λογικές θα θεωρούνται παράλογες.
Φίλοι και συνάδελφοι μας λένε να ηρεμήσουμε. Νιώθουμε απογοήτευση που μας το λένε σαν συμβουλή και όχι σαν κίνδυνο.
Να θυμάστε κύριοι που μάθατε εύκολα να παπαγαλίζετε και ποτέ να μην συγκρούεστε αν δεν πάρετε εντολή να το κάνετε. Όταν βλέπουμε πλαστογραφίες και παραποιήσεις αποδείξεων και τιμολογίων, κάνουμε ρεπορτάζ. Δεν σιωπούμε. Όταν μάλιστα οι πλαστογραφίες αποδεικνύονται και ακούμε τους άλλους να μιλούν για ανεπαρκή στοιχεία, τότε απλά εμείς τους συστήνουμε τη – βασανιστική για αυτούς- υπομονή.
Ζήτω το ρεπορτάζ.
Βαρβιτσιώτης - Μύκονος
Αναμφισβήτητα μία από τις μεγαλύτερες δημοσιογραφικές αποκαλύψεις της χρονιάς είναι η περίφημη πλέον υπόθεση της Μυκόνου. Το όνομα του βουλευτή της Ν.Δ. Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη καθώς και του πρώην (εξαιτίας αυτού του ρεπορτάζ) ειδικού γραμματέα του Υπουργείου Εργασίας Ευγένιου Παπαδόπουλου, που ενεπλάκησαν στην υπόθεση έδωσαν στη δημοσιογραφική έρευνα διαστάσεις πολιτικού σκανδάλου πρώτου μεγέθους!!! Από το γραφείο μου ανατέθηκε ο συγκεκριμένος φάκελος και αμέσως πήγα στην Μύκονο για το ρεπορτάζ. Τα όσα αποκαλύφθηκαν και όσα παρουσιάστηκαν από τις εκπομπές ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ και ΖΟΥΓΚΛΑ σας τα τακτοποίησα και σας τα παραθέτω για να έχετε συγκεντρωμένα όλα τα στοιχεία αυτής της υπόθεσης.
1ο συμβόλαιο
Το Σεπτέμβριο του 97 ο αρχιτέκτων μηχανικός Σωτήρης Μπλέτσας έχοντας πληρεξούσιο από τους πραγματικούς ιδιοκτήτες Κουντουράκη και Παπαχριστοδούλου πουλά μια έκταση 143 περίπου στρεμμάτων στη θέση ΜΕΡΧΙΑΣ στη Μύκονο σε μια ομάδα 11 ατόμων μεταξύ των οποίων και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και η μητέρα του Σοφία. Η έκταση αυτή των 143 στρεμμάτων κόστισε 85.500.000δρχ.
2ο συμβόλαιο
Τον Ιανουάριο του 99 οι ίδιοι 11 άνθρωποι ιδρύουν την off shore εταιρεία SANIBEL ESTATES LTD. Αυτή η SANIBEL αγοράζει στην ίδια περιοχή άλλα 232 στρέμματα από τους ίδιους ιδιοκτήτες προς 210.300.000 δρχ. Συνεπώς αρχές του 1999 συνολικά η ομάδα των 11, δηλαδή ο βουλευτής Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, η μητέρα του και 9 φίλοι του έχουν αποκτήσει 375 στρέμματα στη Μύκονο που τους κόστισαν 295.800.000δρχ.
3ο συμβόλαιο
7 μόλις μήνες μετά, τον Αύγουστο του ίδιου έτους η ομάδα των 11 –σαν φυσικά πρόσωπα – και η λιβεριανή εταιρεία SANIBEL –που είναι στην ουσία οι ίδιοι άνθρωποι- πωλούν όλη αυτή την έκταση των 375 στρεμμάτων στην τεχνική εταιρεία Κοροντζής Α.Ε έναντι 2 δισεκατομμυρίων δραχμών!!! Αγόρασαν με 300.000.000δρχ και πούλησαν στα 2 δις!! Η έκταση άλλαξε μέσα σε 2 χρόνια 2 φορές χέρια και κατέληξε στην εταιρεία Κοροντζής Α.Ε. αφού εξαπλασιάστηκε η τιμή της. Χρειάστηκε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, η παρέα του και μια off shore εταιρεία για να γίνει αυτό. Και όλα έγιναν όπως έπρεπε…!!
Η έκταση
Αυτά τα 375 στρέμματα γης που τον Ιανουάριο κόστιζαν 300.000.000 και τον Αύγουστο 2 δις βρίσκονται στην Άνω Μερά, στην περιοχή ΜΕΡΧΙΑΣ στη Μύκονο εκεί που ήταν παλιά τα μεταλλεία της ΜΥΚΟΜΠΑΡ. Εν ολίγοις αυτό σημαίνει … σκαμμένη γη, γεμάτη υπόγειες στοές, με κίνδυνο κατάρρευσης λόγω των μεταλλευτικών εργασιών του παρελθόντος. Η έκταση παλαιότερα ήταν δασική αλλά κατά τη δεκαετία του 90 αποχαρακτηρίστηκε και αγοράστηκε ως αγροτεμάχιο! Η σημερινή αντικειμενική αξία της περιοχής ορίστηκε στα 1340 ευρώ το στρέμμα. Αυτό σημαίνει ότι τα ίδια 375 στρέμματα σήμερα για την εφορία αξίζουν 170.000.000 δρχ., δηλαδή σήμερα, 8 χρόνια μετά, 12 φορές κάτω από την τιμή πώλησης του 1999!!
Με την υπογραφή και τις ευλογίες του Εφόρου
Εκείνη την περίοδο στην περιοχή δεν είχε οριστεί αντικειμενική αξία και οποιαδήποτε μεταβίβαση γης θα έπρεπε να έχει την προεκτίμηση της εφορίας. Τότε προιστάμενος της εφορίας ήταν ο Σπύρος Αμπατζής. Από τα συμβόλαια λοιπόν προκύπτει ότι ο έφορος τον Ιανουάριο του 99 εκτίμησε ότι το στρέμμα αξίζει 1.200.000 δρχ και μόλις 7 μήνες μετά, ο ίδιος άνθρωπος εκτιμά 5.320.000 δρχ το στρέμμα. Στην ίδια περιοχή, για την ίδια έκταση, ο ίδιος άνθρωπος έδωσε την πρώτη φορά εκτίμηση 300.000.000 δρχ και τη δεύτερη 2 δις!! Ο κύριος Αμπατζής απάντησε ότι τη δεύτερη φορά, αγοραστής και πωλητής είχαν ήδη συμφωνήσει στο τίμημα και εκείνος δεν μπορούσε να αρνηθεί τη δήλωσή τους. Ωστόσο την επόμενη μέρα της εκπομπής Ζούγκλα, ο Υφυπουργός Οικονομικών Αντώνης Μπέζας διέταξε τη διενέργεια ΕΔΕ για τις 2 αντιφατικές εκτιμήσεις του εφοριακού με τη χαώδη διαφορά!!!
Από εκεί και μετά
Τον Αύγουστο του 1999 η εταιρεία Κοροντζής Α.Ε έχει στη διάθεσή της ένα ακίνητο που ο έφορος Μυκόνου υπογράφει ότι αξίζει 2 δις, γεγονός πολύ βολικό για την εταιρεία που εκείνη την περίοδο προετοίμαζε την εισαγωγή της στο χρηματιστηριακό ταμπλό. Προφανώς είναι πολύ χρήσιμο για μια εταιρεία να μπορεί να εμφανίζει τεράστια ακίνητη περιουσία ειδικά ενόψει της εισαγωγής της στο χρηματιστήριο. Η εταιρεία Κοροντζής ήδη από το Φεβρουάριο του 1999 είχε εξαγοραστεί από τη Μαρία Πανούση, σύζυγο του Παναγιώτη Πανούση, ιδιοκτήτη της εισηγμένης ΑΤΤΙΚΑΤ. Τελικά η εταιρεία δεν κατάφερε να πετύχει την εισαγωγή της στο ΧΑΑ και τον Δεκέμβριο του 2000 εξαγοράζεται από την ΑΛΤΕ του Απόστολου Αλλαμανή, του επιχειρηματία που υποθηκεύοντας διάφορα ακίνητα στη Μϋκονο, μεταξύ των οποίων και την εν λόγω υπερεκτιμημένη έκταση, κατάφερε να πάρει δάνεια ύψους 146.000.000 ευρώ από την Αγροτική μόνο, δάνεια επισφαλή που ποτέ δεν πληρώθηκαν και έγιναν τα γνωστά…θαλασσοδάνεια.
Οι πρωταγωνιστές
Οι χαρακτήρες αυτής της ιστορίας είναι πολλοί, όμως οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι είναι δύο και ανήκουν αναμφισβήτητα στον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και τον Ευγένιο Παπαδόπουλο. Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης κατάφερε να πουλήσει σε μια εργοληπτική εταιρεία ένα ακίνητο τουλάχιστον 6 φορές πάνω από την αξία του. Ο Ευγένιος Παπαδόπουλος είναι ο αφελής άνθρωπος που δέχθηκε να αγοράσει αυτήν την έκταση πληρώνοντάς την χρυσή ενώ γνώριζε ότι δεν αξίζει ούτε το 1/6 από την τιμή του συμβολαίου… Πάντως βάσει συμβολαίων, ο Ευγένιος Παπαδόπουλος, Πρόεδρος και Διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Κοροντζής δέχθηκε να αγοράσει κάτι 6 φορές πάνω από την αξία του. Πως είναι δυνατό τώρα να γίνει πιστευτό κάτι τέτοιο για τον πολυπράγμονα, ιδιαίτερα ικανό σύμφωνα με την πορεία του, υπάλληλο της ΔΕΗ, που σήμερα είναι σύμβουλος του Σάββα Τσιτουρίδη, το αφήνουμε στην κρίση του καθενός… Μπορούμε να σας βοηθήσουμε με δύο στοιχεία ακόμη.
Στοιχείο 1: Ξέρετε που ήταν αποσπασμένος ο Ευγένιος Παπαδόπουλος την τετραετία 1996 – 2000; Στο γραφείο του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, τον πατέρα του Μιλτιάδη.
Στοιχείο 2: Ξέρετε που αποσπάστηκε ο Ευγένιος Παπαδόπουλος την τετραετία 2000 – 2004; Στο γραφείο του ίδιου του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.
Ο κ. Βαρβιτσιώτης έκανε αυτή τη συμφωνία με τον συνεργάτη του πατέρα του, που μετά έγινε και δικός του συνεργάτης…!!!
1ο συμβόλαιο
Το Σεπτέμβριο του 97 ο αρχιτέκτων μηχανικός Σωτήρης Μπλέτσας έχοντας πληρεξούσιο από τους πραγματικούς ιδιοκτήτες Κουντουράκη και Παπαχριστοδούλου πουλά μια έκταση 143 περίπου στρεμμάτων στη θέση ΜΕΡΧΙΑΣ στη Μύκονο σε μια ομάδα 11 ατόμων μεταξύ των οποίων και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και η μητέρα του Σοφία. Η έκταση αυτή των 143 στρεμμάτων κόστισε 85.500.000δρχ.
2ο συμβόλαιο
Τον Ιανουάριο του 99 οι ίδιοι 11 άνθρωποι ιδρύουν την off shore εταιρεία SANIBEL ESTATES LTD. Αυτή η SANIBEL αγοράζει στην ίδια περιοχή άλλα 232 στρέμματα από τους ίδιους ιδιοκτήτες προς 210.300.000 δρχ. Συνεπώς αρχές του 1999 συνολικά η ομάδα των 11, δηλαδή ο βουλευτής Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, η μητέρα του και 9 φίλοι του έχουν αποκτήσει 375 στρέμματα στη Μύκονο που τους κόστισαν 295.800.000δρχ.
3ο συμβόλαιο
7 μόλις μήνες μετά, τον Αύγουστο του ίδιου έτους η ομάδα των 11 –σαν φυσικά πρόσωπα – και η λιβεριανή εταιρεία SANIBEL –που είναι στην ουσία οι ίδιοι άνθρωποι- πωλούν όλη αυτή την έκταση των 375 στρεμμάτων στην τεχνική εταιρεία Κοροντζής Α.Ε έναντι 2 δισεκατομμυρίων δραχμών!!! Αγόρασαν με 300.000.000δρχ και πούλησαν στα 2 δις!! Η έκταση άλλαξε μέσα σε 2 χρόνια 2 φορές χέρια και κατέληξε στην εταιρεία Κοροντζής Α.Ε. αφού εξαπλασιάστηκε η τιμή της. Χρειάστηκε ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, η παρέα του και μια off shore εταιρεία για να γίνει αυτό. Και όλα έγιναν όπως έπρεπε…!!
Η έκταση
Αυτά τα 375 στρέμματα γης που τον Ιανουάριο κόστιζαν 300.000.000 και τον Αύγουστο 2 δις βρίσκονται στην Άνω Μερά, στην περιοχή ΜΕΡΧΙΑΣ στη Μύκονο εκεί που ήταν παλιά τα μεταλλεία της ΜΥΚΟΜΠΑΡ. Εν ολίγοις αυτό σημαίνει … σκαμμένη γη, γεμάτη υπόγειες στοές, με κίνδυνο κατάρρευσης λόγω των μεταλλευτικών εργασιών του παρελθόντος. Η έκταση παλαιότερα ήταν δασική αλλά κατά τη δεκαετία του 90 αποχαρακτηρίστηκε και αγοράστηκε ως αγροτεμάχιο! Η σημερινή αντικειμενική αξία της περιοχής ορίστηκε στα 1340 ευρώ το στρέμμα. Αυτό σημαίνει ότι τα ίδια 375 στρέμματα σήμερα για την εφορία αξίζουν 170.000.000 δρχ., δηλαδή σήμερα, 8 χρόνια μετά, 12 φορές κάτω από την τιμή πώλησης του 1999!!
Με την υπογραφή και τις ευλογίες του Εφόρου
Εκείνη την περίοδο στην περιοχή δεν είχε οριστεί αντικειμενική αξία και οποιαδήποτε μεταβίβαση γης θα έπρεπε να έχει την προεκτίμηση της εφορίας. Τότε προιστάμενος της εφορίας ήταν ο Σπύρος Αμπατζής. Από τα συμβόλαια λοιπόν προκύπτει ότι ο έφορος τον Ιανουάριο του 99 εκτίμησε ότι το στρέμμα αξίζει 1.200.000 δρχ και μόλις 7 μήνες μετά, ο ίδιος άνθρωπος εκτιμά 5.320.000 δρχ το στρέμμα. Στην ίδια περιοχή, για την ίδια έκταση, ο ίδιος άνθρωπος έδωσε την πρώτη φορά εκτίμηση 300.000.000 δρχ και τη δεύτερη 2 δις!! Ο κύριος Αμπατζής απάντησε ότι τη δεύτερη φορά, αγοραστής και πωλητής είχαν ήδη συμφωνήσει στο τίμημα και εκείνος δεν μπορούσε να αρνηθεί τη δήλωσή τους. Ωστόσο την επόμενη μέρα της εκπομπής Ζούγκλα, ο Υφυπουργός Οικονομικών Αντώνης Μπέζας διέταξε τη διενέργεια ΕΔΕ για τις 2 αντιφατικές εκτιμήσεις του εφοριακού με τη χαώδη διαφορά!!!
Από εκεί και μετά
Τον Αύγουστο του 1999 η εταιρεία Κοροντζής Α.Ε έχει στη διάθεσή της ένα ακίνητο που ο έφορος Μυκόνου υπογράφει ότι αξίζει 2 δις, γεγονός πολύ βολικό για την εταιρεία που εκείνη την περίοδο προετοίμαζε την εισαγωγή της στο χρηματιστηριακό ταμπλό. Προφανώς είναι πολύ χρήσιμο για μια εταιρεία να μπορεί να εμφανίζει τεράστια ακίνητη περιουσία ειδικά ενόψει της εισαγωγής της στο χρηματιστήριο. Η εταιρεία Κοροντζής ήδη από το Φεβρουάριο του 1999 είχε εξαγοραστεί από τη Μαρία Πανούση, σύζυγο του Παναγιώτη Πανούση, ιδιοκτήτη της εισηγμένης ΑΤΤΙΚΑΤ. Τελικά η εταιρεία δεν κατάφερε να πετύχει την εισαγωγή της στο ΧΑΑ και τον Δεκέμβριο του 2000 εξαγοράζεται από την ΑΛΤΕ του Απόστολου Αλλαμανή, του επιχειρηματία που υποθηκεύοντας διάφορα ακίνητα στη Μϋκονο, μεταξύ των οποίων και την εν λόγω υπερεκτιμημένη έκταση, κατάφερε να πάρει δάνεια ύψους 146.000.000 ευρώ από την Αγροτική μόνο, δάνεια επισφαλή που ποτέ δεν πληρώθηκαν και έγιναν τα γνωστά…θαλασσοδάνεια.
Οι πρωταγωνιστές
Οι χαρακτήρες αυτής της ιστορίας είναι πολλοί, όμως οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι είναι δύο και ανήκουν αναμφισβήτητα στον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και τον Ευγένιο Παπαδόπουλο. Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης κατάφερε να πουλήσει σε μια εργοληπτική εταιρεία ένα ακίνητο τουλάχιστον 6 φορές πάνω από την αξία του. Ο Ευγένιος Παπαδόπουλος είναι ο αφελής άνθρωπος που δέχθηκε να αγοράσει αυτήν την έκταση πληρώνοντάς την χρυσή ενώ γνώριζε ότι δεν αξίζει ούτε το 1/6 από την τιμή του συμβολαίου… Πάντως βάσει συμβολαίων, ο Ευγένιος Παπαδόπουλος, Πρόεδρος και Διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Κοροντζής δέχθηκε να αγοράσει κάτι 6 φορές πάνω από την αξία του. Πως είναι δυνατό τώρα να γίνει πιστευτό κάτι τέτοιο για τον πολυπράγμονα, ιδιαίτερα ικανό σύμφωνα με την πορεία του, υπάλληλο της ΔΕΗ, που σήμερα είναι σύμβουλος του Σάββα Τσιτουρίδη, το αφήνουμε στην κρίση του καθενός… Μπορούμε να σας βοηθήσουμε με δύο στοιχεία ακόμη.
Στοιχείο 1: Ξέρετε που ήταν αποσπασμένος ο Ευγένιος Παπαδόπουλος την τετραετία 1996 – 2000; Στο γραφείο του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, τον πατέρα του Μιλτιάδη.
Στοιχείο 2: Ξέρετε που αποσπάστηκε ο Ευγένιος Παπαδόπουλος την τετραετία 2000 – 2004; Στο γραφείο του ίδιου του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη.
Ο κ. Βαρβιτσιώτης έκανε αυτή τη συμφωνία με τον συνεργάτη του πατέρα του, που μετά έγινε και δικός του συνεργάτης…!!!
Αποστολή στη Βουλγαρία - Αγοραπωλησία ανθρώπων
Ό,τι διαβάσετε είναι ρεπορτάζ. Είναι πραγματικό. Πήγαμε, τα είδαμε, τα καταγράψαμε. Μόλις 10 λεπτά από την Ελλάδα πωλούνται και αγοράζονται άνθρωποι. Είναι γνωστό και τραγικό αλλά κυρίως είναι χυδαία εύκολο. Σε μια δύσκολη περίοδο για μένα αποφάσισα να κάνω αυτό το ρεπορτάζ και να θέσω σε κίνδυνο τη ζωή μου. Ακούγεται εγωπαθές αλλά πιστέψτε με θα ευχόμουν να μην είχα περάσει ό,τι πέρασα και να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη να φτάσω στα όριά μου. Στην ουσία αυτό έκανα. Πήγα να κάνω το πιο επικίνδυνο θέμα που είχαμε στο γραφείο. Ήταν η λογική της κατηφόρας. Σκεφτόμουν ότι δεν είχα τίποτα να χάσω. Το ρεπορτάζ παρουσιάστηκε στην εκπομπή ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ στις 4/6/2007.
Πωλείται… άνθρωπος
Καλός και φθηνός. «Νιέμα προμπλέμα».
Στο Σαντάνσκι, αν έχεις λεφτά, μπορείς να αγοράσεις άνθρωπο. Μπορείς και να τον νοικιάσεις με λίγα ευρώ για ένα χρόνο. Μπορεί να το κάνει ο καθένας. Εδώ είναι Βαλκάνια…
Αποστολή στη Βουλγαρία.
Το Σαντάνσκι είναι η πρώτη πόλη που συναντάς στο δρόμο προς τη Σόφια μπαίνοντας στη Βουλγαρία από τον Προμαχώνα. Λέγεται ότι είναι το καλύτερο φυσικό θεραπευτήριο άσθματος στην Ευρώπη και θεωρείται το «Κολωνάκι της Βουλγαρίας». Πολλοί χαμηλοσυνταξιούχοι Έλληνες από τη βόρεια Ελλάδα (κυρίως από τις Σέρρες και τη Θεσσαλονίκη) προτιμούν το Σαντάνσκι για τις αγορές τους εξαιτίας των χαμηλών τιμών καθώς επίσης και πολλοί είναι αυτοί που αγοράζουν φθηνά ακίνητα στη γειτονική χώρα.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη της πόλης, που διοικείται απόλυτα από τη βουλγάρικη μαφία και έχει βασική πηγή εσόδων τους Έλληνες και τις «ορέξεις» τους. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι Βούλγαροι που ασχολούνται με το παράνομο παραεμπόριο λευκής σαρκός, ναρκωτικών και πλαστών χαρτονομισμάτων μιλούν ελληνικά… χωρίς να έχουν πάει ποτέ στην Ελλάδα. Οι Βούλγαροι φρόντισαν να δημιουργήσουν μια απόλυτα «λειτουργική» πόλη, σαν ένα τεράστιο σκηνικό χολιγουντιανής μαφιόζικης ταινίας που ο πρωταγωνιστής (Έλληνας πελάτης) μπορεί να κάνει ό,τι αρρωστημένο έχει φανταστεί ή έχει δει στις αμερικάνικες ταινίες. Μπορεί να διασκεδάσει με γυναίκες, ναρκωτικά, αλκοόλ, μπορεί να αγοράσει ή να νοικιάσει άνθρωπο, μπορεί να σκοτώσει άνθρωπο.. πάντα με πολύ λίγα ευρώ. Στο Σαντάνσκι δεν ρωτάς αν μπορείς να κάνεις κάτι που σκέφτηκες. Ρωτάς μόνο πόσο κάνει… Στο Σαντάνσκι πωλούνται άνθρωποι. Και τους αγοράζουν Έλληνες…
Πορνεία
Η πορνεία στο Σαντάνσκι, την πόλη με το υψηλότερο ποσοστό aids στα Βαλκάνια, αποτελεί τη βασική πηγή εσόδων της αγοράς της πόλης και φυσικά της μαφίας που κινεί τα νήματα ανενόχλητη από την αστυνομία… την οποία δεν λογαριάζει κανείς. Έλληνες καθημερινά επισκέπτονται τη γειτονική χώρα και «ψωνίζουν» φθηνές όμορφες νεαρές Βουλγάρες. Οι περισσότερες κοπέλες εργάζονται περιστασιακά για τα χρήματα, κρυφά από τους γονείς τους. Συναντήσαμε φοιτήτριες, ανήλικες, μανεκέν, κοπέλες που εργάζονται το πρωί σε άλλη γειτονική πόλη αλλά ο μισθός των 200 ευρώ το μήνα δεν τους φτάνει. Οι κοπέλες παίρνουν το 30 % από τη βίζιτα. Φυσικά δεν μπορούν να δουλέψουν μόνες τους χωρίς να δίνουν ένα ποσοστό στη μαφία. Οι νταβατζήδες έχουν τους ανθρώπους τους, τους νταραβεριτζήδες, οι οποίοι ψαρεύουν τους Έλληνες πελάτες από το πάρκιγκ της πόλης και αναλαμβάνουν με 20 ευρώ να φροντίσουν για τη «διασκέδασή» τους καθόλη τη διάρκεια της παραμονής τους εκεί.
Ο δικός μας νταραβεριτζής ήταν ο Τάσος. Φυσικά μιλούσε ελληνικά. Χωρίς να μας ρωτήσει, μας είπε ότι θα μας βρει όμορφες γυναίκες. Μας οδήγησε στο δικό του νταβατζή, τον Ρομέο για να διαλέξουμε από τις «πουτάνες» του. Μας πήγε στο μπαρ ενός ξενοδοχείου όπου μέσα καθόντουσαν 5-6 νεαρές κοπέλες. Μέχρι να επιλέξουμε τις Βουλγάρες «Αφροδίτες» μας, μας ενημέρωσαν για το κοστολόγιο. Κοστίζει 50 ευρώ η μία ώρα και μετά κάθε ώρα 10 ευρώ επιπλέον. (Οι τιμές είναι διπλάσιες από τη Σόφια αλλά η πρωτεύουσα είναι 180 χλμ. μακριά). Τουλάχιστον οι 3 φαινόντουσαν ανήλικες. Καθόντουσαν στα διπλανά τραπέζια και περίμεναν να τις κοιτάξουμε για να κερδίσουν την προτίμησή μας. Συνεχώς δίπλα μας και ο Παύλος, ο μπράβος του νταβατζή (φυσικά μιλούσε και εκείνος ελληνικά), ο οποίος προσπαθούσε να μας πείσει ότι το «εμπόρευμά» του είναι το καλύτερο και θα μείνουμε πολύ ευχαριστημένοι. Έφερε τις δύο στο τραπέζι μας και μας τις διαφήμιζε ως τις καλύτερες που προτιμούν συνήθως οι Έλληνες πελάτες του. Παρότι επέμεναν ότι είναι 20 ετών, η μία δεν έμοιαζε να είναι πάνω από 17. Μετά από λίγο ήρθε και ο Ρομέο και μας συστήθηκε ως ο νταβατζής που μπορεί να κανονίσει τα πάντα για εμάς. Διαλέξαμε δύο κοπέλες για τρεις ώρες και πληρώσαμε 140 ευρώ, 70 ευρώ για την καθεμία. Πήγαμε στο ξενοδοχείο με την Ναταλία και την Έλλη. Η Ναταλία μας είπε ότι ήταν 21 ετών αλλά φαινόταν μεγαλύτερη και η Έλλη μας είπε ότι ήταν 20 ετών αλλά φαινόταν μικρότερη. Και οι δύο κοπέλες μιλούσαν σπαστά ελληνικά ή λίγα αγγλικά ικανά για να συνεννοηθείς. Η Έλλη εργαζόταν στο Σαντάνσκι τα τελευταία 4 χρόνια δηλαδή από τα 16 της. Είχε πετύχει αρκετούς Έλληνες νευρικούς πελάτες που μεθυσμένοι άσκησαν βία πάνω της και δεν είχε την καλύτερη γνώμη για μας. Μας είπε ότι πρόσφατα κάποιος νεαρός Έλληνας τη χτύπησε μαστουρωμένος. Η Ναταλία βρισκόταν λιγότερο καιρό στην πόλη. Μόλις πριν από 3 μέρες είχε χωρίσει με τον αρραβωνιαστικό της που εργαζόταν στη Βάρνα. Ποτέ δεν του είχε πει την αλήθεια για τη δουλειά της. Για μήνες του έλεγε ότι εργαζόταν σε σούπερ μάρκετ στη Σόφια. Περιμένει και αυτή τη μεγάλη ευκαιρία που θα της παρουσιαστεί για να φτιάξει τη ζωή της. Την επόμενη μέρα από έναν άλλο νταβατζή, τον Μάριο, πήραμε την Έλλη και τη Ντίνα. Η Έλλη ήταν 28 χρονών, μητέρα δύο παιδιών, που προσπαθούσε για καιρό να πάρει διαζύγιο από τον άντρα της που την κακοποιούσε βάναυσα. Τα απίστευτα σημάδια που είχε στο σώμα της επιβεβαίωναν τα όσα έλεγε. Η Ντίνα είχε μάλλον καλύτερη τύχη στη ζωή της. Είχε έρθει στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο προσπαθώντας να ξεφύγει από την πορνεία και κατάφερε να βρει δουλειά ως καθαρίστρια σε πόλη της Βορείου Ελλάδος. Στο Σαντάνσκι ήρθε μόνο για το καλοκαίρι και τώρα εργάζεται για να ενισχύσει το εισόδημά της.
Οι ιστορίες των περισσότερων κοριτσιών λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους. Είτε έκαναν την προσπάθειά τους να φύγουν στο εξωτερικό αλλά τις απέλασαν και επέστρεψαν στη «δουλειά» είτε εργάζονται για να μαζέψουν χρήματα προκειμένου να φύγουν στο μέλλον. Το όνειρο είναι ένα νέο ξεκίνημα και μια νέα ζωή στο εξωτερικό. Αυτός είναι ο σκοπός. Το μέσο για να το πετύχουν είναι να ξαπλώνουν με Έλληνες τουρίστες κάθε βράδυ στο κρεβάτι ενός διαφορετικού ξενοδοχείου.
Μετά από 2 μέρες στην πόλη καταλάβαμε ότι πόρνες στο Σαντάνσκι μπορείς να βρεις παντού. Βρήκαμε γυναίκες σε εστιατόριο, σε καφετέρια, σε μπαρ, σε «μπουζουκτσίδικο» με ζωντανή μουσική, σε δεκάδες ξενοδοχεία. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κάτσεις σ’ ένα τραπέζι και να μιλήσεις ελληνικά. Σε λίγο θα έρθει ο υπεύθυνος του καταστήματος και θα σε ρωτήσει αν θες γυναίκες. Θα σου δείξει 2-3 που κάθονται σ’ ένα τραπεζάκι παραπέρα και θα τηλεφωνήσει στο νταβατζή με τον οποίο συνεργάζεται για να φέρει και άλλες για να διαλέξεις. Αν δεν σου αρέσει καμία, χαιρετάς και φεύγεις, αφού πάρεις το κινητό του ενδιάμεσου για να του τηλεφωνήσεις την επόμενη φορά που θα πας στη Βουλγαρία και αυτός θα έχει καλύτερο «εμπόρευμα».
Ναρκωτικά
Στο Σαντάνσκι βρίσκεις σκληρά ναρκωτικά στη μισή τιμή απ’ ότι στην Ελλάδα. Σου τα προτείνουν για να περάσεις ομορφότερα με την κοπέλα που διάλεξες ενώ συχνά σ’ ενημερώνουν πριν επιλέξεις γυναίκα, ποια κοπέλα κάνει χρήση, ως πλεονέκτημα για να τη διαλέξεις. Τη δεύτερη φορά που συναντήσαμε τον Ρομέο, μας είπε ότι η βασική δουλειά του είναι το εμπόριο ναρκωτικών. Πουλάει ηρωίνη 20 ευρώ το γραμμάριο και κοκαϊνη 60 ευρώ το γραμμάριο στους πελάτες. Αφού κερδίσαμε την εμπιστοσύνη του μετά από μέρες στο Σαντάνσκι και τον πείσαμε ότι πήγαμε στη Βουλγαρία για τέτοιες «δουλειές», μας ανοίχτηκε.
Τον συναντήσαμε μεσημέρι σ’ ένα ξενοδοχείο απολύτου εμπιστοσύνης. Ήρθε και πάλι με τον μπράβο του, τον Παύλο και ήταν πιο σοβαρός και αυστηρός απ’ ότι συνήθως. Μας είπε ότι συνεργάζεται με πολλούς Έλληνες και το σχέδιο που εφαρμόζει είναι απλό. Την ηρωίνη αναλαμβάνει να την περνάει αυτός από το τελωνείο και την αφήνει σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο στην εθνική Σερρών – Θεσσαλονίκης. Από τη στιγμή που την παραλαμβάνουμε από εκεί, πρέπει σε δύο μέρες στο ίδιο σημείο ν’ αφήσουμε τα λεφτά. Το κιλό κοστίζει 22000 ευρώ. [Ο Έλληνας που την αγοράζει, αν την πουλήσει ανά γραμμάριο, με τις τιμές της ελληνικής αγοράς, κερδίζει σχεδόν τα τριπλάσια]. Αν δεν υπάρχουν τα λεφτά στο σημείο, την ώρα που πρέπει, η δουλειά «χαλάει» και στέλνει άνθρωπό του να μας σκοτώσει. Απλές και καθαρές δουλειές.
Συμβόλαια θανάτου
Κατά την παραμονή μας στο Σαντάνσκι, και αφού πείσαμε τους ανθρώπους της μαφίας που συναντήσαμε ότι έχουμε πολλά λεφτά και άρα είμαστε εκλεκτοί πελάτες, μάθαμε και πόσο κοστίζουν τα συμβόλαια θανάτου. Όλα κανονίζονται αν δώσεις 30 ευρώ (θεωρείται γερό φιλοδώρημα) στον νταραβεριτζή σου.
Συναντηθήκαμε με τον Τάσο, ένα Βούλγαρο 26 ετών σε κεντρικό καφέ της πόλης. Εμείς του είπαμε ότι έχουμε σοβαρό πρόβλημα με κάποιον τύπο στην Ελλάδα και εκείνος μας έδωσε τη λύση. Με τη διεύθυνση, τα στοιχεία, μια φωτογραφία του τύπου και με 300 ευρώ, Βούλγαρος περνάει τα σύνορα, του σπάει και τα δύο πόδια και επιστρέφει αυθημερόν. Τα μισά λεφτά μπροστά και τα υπόλοιπα μετά τη «δουλειά». Αν θες ο τύπος να πεθάνει θα σου κοστίσει κάτι παραπάνω –γύρω στα 1000 ευρώ- αλλά γίνεται και αυτό εύκολα και γρήγορα. Μας είπε ότι είναι πολλοί οι Έλληνες που κανονίζουν τέτοιες δουλειές και πληρώνουν για να «καθαρίζουν». Μάλιστα και ο ίδιος ο Τάσος είχε κανονίσει μια παρόμοια υπόθεση στο παρελθόν για λογαριασμό ενός καλού του πελάτη από τη Θεσσαλονίκη που είχε πρόβλημα με κάποιον Αλβανό.
Εμπόριο λευκής σαρκός
Το εντυπωσιακό στοιχείο του ρεπορτάζ δεν είναι ότι οι νταβατζήδες σου παζαρεύουν τις γυναίκες που δουλεύουν για αυτούς, για να τις νοικιάσεις ή να τις αγοράσεις. Είναι ότι ακόμη και οι κοπέλες θεωρούν την πώλησή τους ως ένα φυσικό πιθανό ενδεχόμενο στη ζωή τους.
Ενοικιάζεται…άνθρωπος
Παρουσιαστήκαμε ως άνθρωποι που δουλεύουμε για λογαριασμό ενός πλούσιου Έλληνα που θέλει να νοικιάσει γυναίκες. Πρώτα μιλήσαμε για αυτό στον νταραβεριτζή μας Τάσο και εκείνος μας παρέπεμψε στον αδελφό του, που κάνει αυτή τη δουλειά… νοικιάζει γυναίκες σ’ Έλληνες για λογαριασμό της μαφίας. Μιλήσαμε μαζί του και κανονίσαμε να μας φέρει 2 γυναίκες που είχε ανοίκιαστες εκείνη την περίοδο για να τις δούμε και να διαλέξουμε.
Λίγες ώρες μετά, μας έφερε μία κοπέλα στο ξενοδοχείο λέγοντάς μας ότι η άλλη είχε δουλειά και θα τη βλέπαμε την επόμενη μέρα. Μας είχε φέρει όμως να δούμε τη Μιλένα. Η Μιλένα, 28 χρονών μιλούσε πολύ καλά ελληνικά, παρότι είχε έρθει μόνο μια φορά στην Ελλάδα στο παρελθόν για 2-3 μέρες, ήταν ψηλή και όμορφη και χρειαζόταν τα χρήματα για την άρρωστη μητέρα της που έπρεπε να κάνει μια σοβαρή εγχείρηση. Όλη η συνεννόηση με το νταβατζή για την αμοιβή έγινε φυσικά μπροστά της. Ο τύπος μας είπε ότι η Μιλένα για ένα χρόνο κάνει 1500 ευρώ!!! Τα μισά λεφτά μπροστά και τα υπόλοιπα στο τέλος. Η κοπέλα θα πάρει το 1/3 από αυτά και θα κάνει ό,τι θέλει ο πελάτης για ένα χρόνο. Αν θέλει ο πελάτης μπορεί να τη βάλει να δουλεύει στην Ελλάδα ως πόρνη για αυτόν ή να τη στέλνει για βίζιτες στους φίλους του ή να της βρει άλλη δουλειά, από την οποία θα παίρνει και πάλι το ποσοστό του, αρκεί η κοπέλα εκτός από τη διαμονή και τη διατροφή της, να βγάζει 300 με 400 ευρώ το μήνα. Αυτή είναι η συμφωνία. Νοικιάζεις έναν άνθρωπο και τον κάνεις ό,τι θέλεις… με 1500 ευρώ!!!
Πωλείται… άνθρωπος.
Στον Ρομέο, τον μεγαλονταβατζή, κάναμε διαφορετική πρόταση. Του ζητήσαμε να αγοράσουμε μία από τις κοπέλες που εργάζονται για αυτόν, τη Μποριάνα, 22 ετών, φοιτήτρια Βιολογίας. Οι γονείς της καλλιεργούν χασισόδεντρα στη Σόφια και η μεγαλύτερη αδελφή της εργάζεται ως πόρνη στη Γερμανία. Η ίδια θέλει να φύγει από το Σαντάνσκι όπου εργάζεται τους τελευταίους 4 μήνες και να επιστρέψει στη Βάρνα που δούλευε παλαιότερα όπου τα χρήματα είναι καλύτερα. Του είπαμε ότι τη θέλουμε και εκείνος μας είπε ότι μπορεί να μας την πουλήσει για 4.000 ευρώ!!! Με 4.000 ευρώ μας τη δίνει για πάντα, αρκεί να κανονίσουμε εμείς τα διαδικαστικά με τα χαρτιά της. Τα λεφτά πρέπει να τα δώσουμε μπροστά και την ίδια μέρα την αγοράζουμε. Η δουλειά θα γίνει χέρι με χέρι. Τον ρωτήσαμε αν πρέπει να μιλήσουμε και στην ίδια την κοπέλα και εκείνος γέλασε… Δώσαμε τα χέρια και η δουλειά έκλεισε. Συμφωνήσαμε να αγοράσουμε έναν άνθρωπο.
Στη Βουλγαρία κανείς δεν σκέφτεται την αστυνομία. Στο κεντρικό δρόμο της μικρής πόλης λαμβάνει χώρα ένα απίστευτων διαστάσεων όργιο αγοραπωλησίας ανθρώπων και η αστυνομία παραμένει άφαντη. Εκατοντάδες γυναίκες όλων των ηλικιών περνούν ετησίως τα σύνορα και έρχονται στην Ελλάδα για να δουλέψουν ως πόρνες ή να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των αφεντικών τους, αυτών που τις νοίκιασαν ή τις αγόρασαν. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις Ελλήνων που συνελλήφθησαν στην Ελλάδα για μαστροπεία και διατηρούσαν διαμερίσματα με δεκάδες νοικιασμένες Βουλγάρες. Αυτά είναι γνωστά. Άνθρωποι πωλούνται και αγοράζονται. Δεν ξέραμε μόνο το πόσο χυδαία εύκολο είναι…
Πωλείται… άνθρωπος
Καλός και φθηνός. «Νιέμα προμπλέμα».
Στο Σαντάνσκι, αν έχεις λεφτά, μπορείς να αγοράσεις άνθρωπο. Μπορείς και να τον νοικιάσεις με λίγα ευρώ για ένα χρόνο. Μπορεί να το κάνει ο καθένας. Εδώ είναι Βαλκάνια…
Αποστολή στη Βουλγαρία.
Το Σαντάνσκι είναι η πρώτη πόλη που συναντάς στο δρόμο προς τη Σόφια μπαίνοντας στη Βουλγαρία από τον Προμαχώνα. Λέγεται ότι είναι το καλύτερο φυσικό θεραπευτήριο άσθματος στην Ευρώπη και θεωρείται το «Κολωνάκι της Βουλγαρίας». Πολλοί χαμηλοσυνταξιούχοι Έλληνες από τη βόρεια Ελλάδα (κυρίως από τις Σέρρες και τη Θεσσαλονίκη) προτιμούν το Σαντάνσκι για τις αγορές τους εξαιτίας των χαμηλών τιμών καθώς επίσης και πολλοί είναι αυτοί που αγοράζουν φθηνά ακίνητα στη γειτονική χώρα.
Υπάρχει όμως και η άλλη όψη της πόλης, που διοικείται απόλυτα από τη βουλγάρικη μαφία και έχει βασική πηγή εσόδων τους Έλληνες και τις «ορέξεις» τους. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι Βούλγαροι που ασχολούνται με το παράνομο παραεμπόριο λευκής σαρκός, ναρκωτικών και πλαστών χαρτονομισμάτων μιλούν ελληνικά… χωρίς να έχουν πάει ποτέ στην Ελλάδα. Οι Βούλγαροι φρόντισαν να δημιουργήσουν μια απόλυτα «λειτουργική» πόλη, σαν ένα τεράστιο σκηνικό χολιγουντιανής μαφιόζικης ταινίας που ο πρωταγωνιστής (Έλληνας πελάτης) μπορεί να κάνει ό,τι αρρωστημένο έχει φανταστεί ή έχει δει στις αμερικάνικες ταινίες. Μπορεί να διασκεδάσει με γυναίκες, ναρκωτικά, αλκοόλ, μπορεί να αγοράσει ή να νοικιάσει άνθρωπο, μπορεί να σκοτώσει άνθρωπο.. πάντα με πολύ λίγα ευρώ. Στο Σαντάνσκι δεν ρωτάς αν μπορείς να κάνεις κάτι που σκέφτηκες. Ρωτάς μόνο πόσο κάνει… Στο Σαντάνσκι πωλούνται άνθρωποι. Και τους αγοράζουν Έλληνες…
Πορνεία
Η πορνεία στο Σαντάνσκι, την πόλη με το υψηλότερο ποσοστό aids στα Βαλκάνια, αποτελεί τη βασική πηγή εσόδων της αγοράς της πόλης και φυσικά της μαφίας που κινεί τα νήματα ανενόχλητη από την αστυνομία… την οποία δεν λογαριάζει κανείς. Έλληνες καθημερινά επισκέπτονται τη γειτονική χώρα και «ψωνίζουν» φθηνές όμορφες νεαρές Βουλγάρες. Οι περισσότερες κοπέλες εργάζονται περιστασιακά για τα χρήματα, κρυφά από τους γονείς τους. Συναντήσαμε φοιτήτριες, ανήλικες, μανεκέν, κοπέλες που εργάζονται το πρωί σε άλλη γειτονική πόλη αλλά ο μισθός των 200 ευρώ το μήνα δεν τους φτάνει. Οι κοπέλες παίρνουν το 30 % από τη βίζιτα. Φυσικά δεν μπορούν να δουλέψουν μόνες τους χωρίς να δίνουν ένα ποσοστό στη μαφία. Οι νταβατζήδες έχουν τους ανθρώπους τους, τους νταραβεριτζήδες, οι οποίοι ψαρεύουν τους Έλληνες πελάτες από το πάρκιγκ της πόλης και αναλαμβάνουν με 20 ευρώ να φροντίσουν για τη «διασκέδασή» τους καθόλη τη διάρκεια της παραμονής τους εκεί.
Ο δικός μας νταραβεριτζής ήταν ο Τάσος. Φυσικά μιλούσε ελληνικά. Χωρίς να μας ρωτήσει, μας είπε ότι θα μας βρει όμορφες γυναίκες. Μας οδήγησε στο δικό του νταβατζή, τον Ρομέο για να διαλέξουμε από τις «πουτάνες» του. Μας πήγε στο μπαρ ενός ξενοδοχείου όπου μέσα καθόντουσαν 5-6 νεαρές κοπέλες. Μέχρι να επιλέξουμε τις Βουλγάρες «Αφροδίτες» μας, μας ενημέρωσαν για το κοστολόγιο. Κοστίζει 50 ευρώ η μία ώρα και μετά κάθε ώρα 10 ευρώ επιπλέον. (Οι τιμές είναι διπλάσιες από τη Σόφια αλλά η πρωτεύουσα είναι 180 χλμ. μακριά). Τουλάχιστον οι 3 φαινόντουσαν ανήλικες. Καθόντουσαν στα διπλανά τραπέζια και περίμεναν να τις κοιτάξουμε για να κερδίσουν την προτίμησή μας. Συνεχώς δίπλα μας και ο Παύλος, ο μπράβος του νταβατζή (φυσικά μιλούσε και εκείνος ελληνικά), ο οποίος προσπαθούσε να μας πείσει ότι το «εμπόρευμά» του είναι το καλύτερο και θα μείνουμε πολύ ευχαριστημένοι. Έφερε τις δύο στο τραπέζι μας και μας τις διαφήμιζε ως τις καλύτερες που προτιμούν συνήθως οι Έλληνες πελάτες του. Παρότι επέμεναν ότι είναι 20 ετών, η μία δεν έμοιαζε να είναι πάνω από 17. Μετά από λίγο ήρθε και ο Ρομέο και μας συστήθηκε ως ο νταβατζής που μπορεί να κανονίσει τα πάντα για εμάς. Διαλέξαμε δύο κοπέλες για τρεις ώρες και πληρώσαμε 140 ευρώ, 70 ευρώ για την καθεμία. Πήγαμε στο ξενοδοχείο με την Ναταλία και την Έλλη. Η Ναταλία μας είπε ότι ήταν 21 ετών αλλά φαινόταν μεγαλύτερη και η Έλλη μας είπε ότι ήταν 20 ετών αλλά φαινόταν μικρότερη. Και οι δύο κοπέλες μιλούσαν σπαστά ελληνικά ή λίγα αγγλικά ικανά για να συνεννοηθείς. Η Έλλη εργαζόταν στο Σαντάνσκι τα τελευταία 4 χρόνια δηλαδή από τα 16 της. Είχε πετύχει αρκετούς Έλληνες νευρικούς πελάτες που μεθυσμένοι άσκησαν βία πάνω της και δεν είχε την καλύτερη γνώμη για μας. Μας είπε ότι πρόσφατα κάποιος νεαρός Έλληνας τη χτύπησε μαστουρωμένος. Η Ναταλία βρισκόταν λιγότερο καιρό στην πόλη. Μόλις πριν από 3 μέρες είχε χωρίσει με τον αρραβωνιαστικό της που εργαζόταν στη Βάρνα. Ποτέ δεν του είχε πει την αλήθεια για τη δουλειά της. Για μήνες του έλεγε ότι εργαζόταν σε σούπερ μάρκετ στη Σόφια. Περιμένει και αυτή τη μεγάλη ευκαιρία που θα της παρουσιαστεί για να φτιάξει τη ζωή της. Την επόμενη μέρα από έναν άλλο νταβατζή, τον Μάριο, πήραμε την Έλλη και τη Ντίνα. Η Έλλη ήταν 28 χρονών, μητέρα δύο παιδιών, που προσπαθούσε για καιρό να πάρει διαζύγιο από τον άντρα της που την κακοποιούσε βάναυσα. Τα απίστευτα σημάδια που είχε στο σώμα της επιβεβαίωναν τα όσα έλεγε. Η Ντίνα είχε μάλλον καλύτερη τύχη στη ζωή της. Είχε έρθει στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο προσπαθώντας να ξεφύγει από την πορνεία και κατάφερε να βρει δουλειά ως καθαρίστρια σε πόλη της Βορείου Ελλάδος. Στο Σαντάνσκι ήρθε μόνο για το καλοκαίρι και τώρα εργάζεται για να ενισχύσει το εισόδημά της.
Οι ιστορίες των περισσότερων κοριτσιών λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους. Είτε έκαναν την προσπάθειά τους να φύγουν στο εξωτερικό αλλά τις απέλασαν και επέστρεψαν στη «δουλειά» είτε εργάζονται για να μαζέψουν χρήματα προκειμένου να φύγουν στο μέλλον. Το όνειρο είναι ένα νέο ξεκίνημα και μια νέα ζωή στο εξωτερικό. Αυτός είναι ο σκοπός. Το μέσο για να το πετύχουν είναι να ξαπλώνουν με Έλληνες τουρίστες κάθε βράδυ στο κρεβάτι ενός διαφορετικού ξενοδοχείου.
Μετά από 2 μέρες στην πόλη καταλάβαμε ότι πόρνες στο Σαντάνσκι μπορείς να βρεις παντού. Βρήκαμε γυναίκες σε εστιατόριο, σε καφετέρια, σε μπαρ, σε «μπουζουκτσίδικο» με ζωντανή μουσική, σε δεκάδες ξενοδοχεία. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κάτσεις σ’ ένα τραπέζι και να μιλήσεις ελληνικά. Σε λίγο θα έρθει ο υπεύθυνος του καταστήματος και θα σε ρωτήσει αν θες γυναίκες. Θα σου δείξει 2-3 που κάθονται σ’ ένα τραπεζάκι παραπέρα και θα τηλεφωνήσει στο νταβατζή με τον οποίο συνεργάζεται για να φέρει και άλλες για να διαλέξεις. Αν δεν σου αρέσει καμία, χαιρετάς και φεύγεις, αφού πάρεις το κινητό του ενδιάμεσου για να του τηλεφωνήσεις την επόμενη φορά που θα πας στη Βουλγαρία και αυτός θα έχει καλύτερο «εμπόρευμα».
Ναρκωτικά
Στο Σαντάνσκι βρίσκεις σκληρά ναρκωτικά στη μισή τιμή απ’ ότι στην Ελλάδα. Σου τα προτείνουν για να περάσεις ομορφότερα με την κοπέλα που διάλεξες ενώ συχνά σ’ ενημερώνουν πριν επιλέξεις γυναίκα, ποια κοπέλα κάνει χρήση, ως πλεονέκτημα για να τη διαλέξεις. Τη δεύτερη φορά που συναντήσαμε τον Ρομέο, μας είπε ότι η βασική δουλειά του είναι το εμπόριο ναρκωτικών. Πουλάει ηρωίνη 20 ευρώ το γραμμάριο και κοκαϊνη 60 ευρώ το γραμμάριο στους πελάτες. Αφού κερδίσαμε την εμπιστοσύνη του μετά από μέρες στο Σαντάνσκι και τον πείσαμε ότι πήγαμε στη Βουλγαρία για τέτοιες «δουλειές», μας ανοίχτηκε.
Τον συναντήσαμε μεσημέρι σ’ ένα ξενοδοχείο απολύτου εμπιστοσύνης. Ήρθε και πάλι με τον μπράβο του, τον Παύλο και ήταν πιο σοβαρός και αυστηρός απ’ ότι συνήθως. Μας είπε ότι συνεργάζεται με πολλούς Έλληνες και το σχέδιο που εφαρμόζει είναι απλό. Την ηρωίνη αναλαμβάνει να την περνάει αυτός από το τελωνείο και την αφήνει σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο στην εθνική Σερρών – Θεσσαλονίκης. Από τη στιγμή που την παραλαμβάνουμε από εκεί, πρέπει σε δύο μέρες στο ίδιο σημείο ν’ αφήσουμε τα λεφτά. Το κιλό κοστίζει 22000 ευρώ. [Ο Έλληνας που την αγοράζει, αν την πουλήσει ανά γραμμάριο, με τις τιμές της ελληνικής αγοράς, κερδίζει σχεδόν τα τριπλάσια]. Αν δεν υπάρχουν τα λεφτά στο σημείο, την ώρα που πρέπει, η δουλειά «χαλάει» και στέλνει άνθρωπό του να μας σκοτώσει. Απλές και καθαρές δουλειές.
Συμβόλαια θανάτου
Κατά την παραμονή μας στο Σαντάνσκι, και αφού πείσαμε τους ανθρώπους της μαφίας που συναντήσαμε ότι έχουμε πολλά λεφτά και άρα είμαστε εκλεκτοί πελάτες, μάθαμε και πόσο κοστίζουν τα συμβόλαια θανάτου. Όλα κανονίζονται αν δώσεις 30 ευρώ (θεωρείται γερό φιλοδώρημα) στον νταραβεριτζή σου.
Συναντηθήκαμε με τον Τάσο, ένα Βούλγαρο 26 ετών σε κεντρικό καφέ της πόλης. Εμείς του είπαμε ότι έχουμε σοβαρό πρόβλημα με κάποιον τύπο στην Ελλάδα και εκείνος μας έδωσε τη λύση. Με τη διεύθυνση, τα στοιχεία, μια φωτογραφία του τύπου και με 300 ευρώ, Βούλγαρος περνάει τα σύνορα, του σπάει και τα δύο πόδια και επιστρέφει αυθημερόν. Τα μισά λεφτά μπροστά και τα υπόλοιπα μετά τη «δουλειά». Αν θες ο τύπος να πεθάνει θα σου κοστίσει κάτι παραπάνω –γύρω στα 1000 ευρώ- αλλά γίνεται και αυτό εύκολα και γρήγορα. Μας είπε ότι είναι πολλοί οι Έλληνες που κανονίζουν τέτοιες δουλειές και πληρώνουν για να «καθαρίζουν». Μάλιστα και ο ίδιος ο Τάσος είχε κανονίσει μια παρόμοια υπόθεση στο παρελθόν για λογαριασμό ενός καλού του πελάτη από τη Θεσσαλονίκη που είχε πρόβλημα με κάποιον Αλβανό.
Εμπόριο λευκής σαρκός
Το εντυπωσιακό στοιχείο του ρεπορτάζ δεν είναι ότι οι νταβατζήδες σου παζαρεύουν τις γυναίκες που δουλεύουν για αυτούς, για να τις νοικιάσεις ή να τις αγοράσεις. Είναι ότι ακόμη και οι κοπέλες θεωρούν την πώλησή τους ως ένα φυσικό πιθανό ενδεχόμενο στη ζωή τους.
Ενοικιάζεται…άνθρωπος
Παρουσιαστήκαμε ως άνθρωποι που δουλεύουμε για λογαριασμό ενός πλούσιου Έλληνα που θέλει να νοικιάσει γυναίκες. Πρώτα μιλήσαμε για αυτό στον νταραβεριτζή μας Τάσο και εκείνος μας παρέπεμψε στον αδελφό του, που κάνει αυτή τη δουλειά… νοικιάζει γυναίκες σ’ Έλληνες για λογαριασμό της μαφίας. Μιλήσαμε μαζί του και κανονίσαμε να μας φέρει 2 γυναίκες που είχε ανοίκιαστες εκείνη την περίοδο για να τις δούμε και να διαλέξουμε.
Λίγες ώρες μετά, μας έφερε μία κοπέλα στο ξενοδοχείο λέγοντάς μας ότι η άλλη είχε δουλειά και θα τη βλέπαμε την επόμενη μέρα. Μας είχε φέρει όμως να δούμε τη Μιλένα. Η Μιλένα, 28 χρονών μιλούσε πολύ καλά ελληνικά, παρότι είχε έρθει μόνο μια φορά στην Ελλάδα στο παρελθόν για 2-3 μέρες, ήταν ψηλή και όμορφη και χρειαζόταν τα χρήματα για την άρρωστη μητέρα της που έπρεπε να κάνει μια σοβαρή εγχείρηση. Όλη η συνεννόηση με το νταβατζή για την αμοιβή έγινε φυσικά μπροστά της. Ο τύπος μας είπε ότι η Μιλένα για ένα χρόνο κάνει 1500 ευρώ!!! Τα μισά λεφτά μπροστά και τα υπόλοιπα στο τέλος. Η κοπέλα θα πάρει το 1/3 από αυτά και θα κάνει ό,τι θέλει ο πελάτης για ένα χρόνο. Αν θέλει ο πελάτης μπορεί να τη βάλει να δουλεύει στην Ελλάδα ως πόρνη για αυτόν ή να τη στέλνει για βίζιτες στους φίλους του ή να της βρει άλλη δουλειά, από την οποία θα παίρνει και πάλι το ποσοστό του, αρκεί η κοπέλα εκτός από τη διαμονή και τη διατροφή της, να βγάζει 300 με 400 ευρώ το μήνα. Αυτή είναι η συμφωνία. Νοικιάζεις έναν άνθρωπο και τον κάνεις ό,τι θέλεις… με 1500 ευρώ!!!
Πωλείται… άνθρωπος.
Στον Ρομέο, τον μεγαλονταβατζή, κάναμε διαφορετική πρόταση. Του ζητήσαμε να αγοράσουμε μία από τις κοπέλες που εργάζονται για αυτόν, τη Μποριάνα, 22 ετών, φοιτήτρια Βιολογίας. Οι γονείς της καλλιεργούν χασισόδεντρα στη Σόφια και η μεγαλύτερη αδελφή της εργάζεται ως πόρνη στη Γερμανία. Η ίδια θέλει να φύγει από το Σαντάνσκι όπου εργάζεται τους τελευταίους 4 μήνες και να επιστρέψει στη Βάρνα που δούλευε παλαιότερα όπου τα χρήματα είναι καλύτερα. Του είπαμε ότι τη θέλουμε και εκείνος μας είπε ότι μπορεί να μας την πουλήσει για 4.000 ευρώ!!! Με 4.000 ευρώ μας τη δίνει για πάντα, αρκεί να κανονίσουμε εμείς τα διαδικαστικά με τα χαρτιά της. Τα λεφτά πρέπει να τα δώσουμε μπροστά και την ίδια μέρα την αγοράζουμε. Η δουλειά θα γίνει χέρι με χέρι. Τον ρωτήσαμε αν πρέπει να μιλήσουμε και στην ίδια την κοπέλα και εκείνος γέλασε… Δώσαμε τα χέρια και η δουλειά έκλεισε. Συμφωνήσαμε να αγοράσουμε έναν άνθρωπο.
Στη Βουλγαρία κανείς δεν σκέφτεται την αστυνομία. Στο κεντρικό δρόμο της μικρής πόλης λαμβάνει χώρα ένα απίστευτων διαστάσεων όργιο αγοραπωλησίας ανθρώπων και η αστυνομία παραμένει άφαντη. Εκατοντάδες γυναίκες όλων των ηλικιών περνούν ετησίως τα σύνορα και έρχονται στην Ελλάδα για να δουλέψουν ως πόρνες ή να ικανοποιήσουν τις ορέξεις των αφεντικών τους, αυτών που τις νοίκιασαν ή τις αγόρασαν. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις Ελλήνων που συνελλήφθησαν στην Ελλάδα για μαστροπεία και διατηρούσαν διαμερίσματα με δεκάδες νοικιασμένες Βουλγάρες. Αυτά είναι γνωστά. Άνθρωποι πωλούνται και αγοράζονται. Δεν ξέραμε μόνο το πόσο χυδαία εύκολο είναι…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)