malpractice
Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ
Και ανθρώπινες ζωές επίσης…
Οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε διαβάσει το συγκεκριμένο εισαγωγικό κειμενάκι στο fakellaki της Αμαλίας. Το blog της Αμαλίας το διάβασα αρκετό καιρό πριν … με τη σκέψη μάλιστα να επιμεληθώ δημοσιογραφικά το θέμα για την εκπομπή. Το διάβασα, συγκινήθηκα αλλά θεώρησα ότι δεν υπάρχει θέμα…
Προσωπικά είδα την περίπτωση της Αμαλίας διαφορετικά από όλους εκείνους που την έκαναν «θέμα», ανακάλυψαν τον «πόνο», «φρίκαραν» με τα φακελάκια στα ελληνικά νοσοκομεία. Έτσι ακριβώς με ενημέρωσε ένας συνάδελφος για το blog της Αμαλίας. «Φρίκαρα με τα όσα γράφει για τα φακελάκια». (Ίσως τελικά να φταίει αυτή η πρώτη επαφή).
Εξαιτίας του 18χρονου αγώνα της μητέρας μου με τον καρκίνο, δυστυχώς εξοικειώθηκα με τις αγωνίες και τους φόβους του καρκινοπαθούς. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, όλες οι ιστορίες καρκινοπαθών παρόμοιες είναι. Αφήστε που υπάρχουν πολλές πολύ χειρότερες, πιο οδυνηρές, ασύλληπτα πιο οδυνηρές και τραγικές. Άρα από αυτήν την άποψη, δεν βρήκα κάτι εντυπωσιακό.
Υποκριτικός όσο και άθλιος είναι αυτός ο απίστευτος παροξυσμός που μας έπιασε όλους για τα φακελάκια στα νοσοκομεία. Το επιχείρημά μου δεν είναι «αυτά τα ξέραμε». Σιχαίνομαι αυτούς που βλέπουν ένα θέμα στην τηλεόραση και το κριτικάρουν λέγοντας «δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αυτά τα ξέραμε».
Το ζήτημα είναι δυστυχώς ότι όλοι αυτοί (για να είμαστε ειλικρινείς - όλοι εμείς) σήμερα που είναι «in», καταγγέλλουν τα φακελάκια στην υγεία αλλά όταν χρειαστεί πρώτοι θα προτείνουν στο γιατρό να του δώσουν κάτι παραπάνω για να τους προσέξει περισσότερο από τον διπλανό τους στο θάλαμο. Όλοι εμείς που σήμερα ελέω Αμαλίας γινόμαστε κατήγοροι των κακώς κειμένων στο χώρο της υγείας, εμείς πρώτοι θα τρέξουμε να συντηρήσουμε την αισχρή και απαίσια αυτή νοοτροπία. Εμείς θα τη θρέψουμε. Και θα υποκύψουμε αν μας το ζητήσουν, και θα το προτείνουμε μόνοι μας αν τυχόν δεν μας το ζητήσουν. Στην ουσία όλοι εμείς είμαστε οι εχθροί της Αμαλίας, εμείς στεκόμαστε απέναντί της. Εμάς καταγγέλλει.
Δεν είναι γενικοί αφορισμοί τα παραπάνω. Και αυτούς τους σιχαίνομαι. Είναι συγκεκριμένη πρόταση. Τολμήστε να καταγγείλετε τον επόμενο γιατρό που θα τολμήσει να ζητήσει φακελάκι από εσάς. Με οποιοδήποτε τρόπο, ίσως και με μεγάλο κόστος. Να τον καταγγείλετε. Αυτό είναι πραγματικό θέμα. Αν καταφέρουμε του χρόνου και πολλαπλασιάσουμε τις καταγγελίες γιατρών που εκμεταλλεύονται τον πόνο μας.
Η Αμαλία έγινε μόδα. Μια νεαρή κοπέλα που πεθαίνει και γράφει για τη ζωή της ερεθίζει. Ελπίζω φυσικά να μην ήταν το μακάβριο της υπόθεσης που τράβηξε τους αναγνώστες όσο το θάρρος της φυσικά να πολεμήσει μ΄ αυτόν τον τρόπο που βρήκε μέχρι το τέλος. Η συμπόνια δεν είναι ένοχη. Η συμπόνια όμως εκφράζεται με πράξεις. Είναι ένα βήμα το να διαβάσεις το blog της Αμαλίας και να ενημερώσεις τους φίλους σου να το διαβάσουν και αυτοί. Υπάρχουν όμως και άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς.
Ποιος από εμάς επισκέφθηκε τον καρκινοπαθή συγγενή του για τελευταία φορά; Μην μου πείτε ότι δεν έχετε κάποιον καρκινοπαθή συγγενή σας ή δεν ξέρετε κάποιον καρκινοπαθή φίλο σας; Πότε πήγατε για τελευταία φορά μαζί του στη χημειοθεραπεία; Πότε ήταν η τελευταία φορά που προσφερθήκατε να τον συνοδεύσετε στο νοσοκομείο; Ξέρετε πόσο πολύτιμη είναι αυτή η βοήθειά σας;
Καλά κάνατε και συγκινηθήκατε με την Αμαλία. Καλά θα κάνετε τώρα να το δείξετε κιόλας. Υπάρχουν τρόποι. Αρκεί η αηδία σας και τα ευγενή συναισθήματά σας να μην εξαντλούνται στην ανάγνωση ενός blog.
Κι όμως παρά τα όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στην περίπτωση της Αμαλίας. Ότι μια γυναίκα ήξερε ότι θα πεθάνει και καθόταν και έγραφε για να επικοινωνήσει μαζί μας. Και ότι ξαφνικά έγινε κάτι. Έστω αυτό το πρώτο βήμα. Ο ένας το σύστηνε στον άλλον. Τουλάχιστον συγκινητικό είναι.
Ο υπογράφων έχασε πριν λίγους μήνες τη μητέρα του από καρκίνο που της επεφύλαξε τον πιο οδυνηρό θάνατο που μπορεί να διανοηθεί ο νους του ανθρώπου. Τα ειδικά κοκτέιλ που μας συνέστησε εξειδικευμένος γιατρός πόνου (δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια ειδικότητα, πριν επισκεφθώ ένας από τους 5 που υπάρχουν στην Ελλάδα) ήταν πολύ λίγα για να αντιμετωπίσουν τον απίστευτο πόνο της κακιάς αρρώστιας.
Η μητέρα μου έφυγε έχοντας χάσει σχεδόν τα λογικά της. Η μητέρα μου πάλεψε σαν ήρωας μέχρι το τέλος και πάντα έλεγε.. «Ο καρκίνος είναι ευκαιρία ζωής. Ξέρεις ότι θα πεθάνεις. Ζήσε πραγματικά όσο χρόνο σου έχει μείνει. Ούτε μία ανάσα χαμένη. Ούτε μία».
Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ
Και ανθρώπινες ζωές επίσης…
Οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε διαβάσει το συγκεκριμένο εισαγωγικό κειμενάκι στο fakellaki της Αμαλίας. Το blog της Αμαλίας το διάβασα αρκετό καιρό πριν … με τη σκέψη μάλιστα να επιμεληθώ δημοσιογραφικά το θέμα για την εκπομπή. Το διάβασα, συγκινήθηκα αλλά θεώρησα ότι δεν υπάρχει θέμα…
Προσωπικά είδα την περίπτωση της Αμαλίας διαφορετικά από όλους εκείνους που την έκαναν «θέμα», ανακάλυψαν τον «πόνο», «φρίκαραν» με τα φακελάκια στα ελληνικά νοσοκομεία. Έτσι ακριβώς με ενημέρωσε ένας συνάδελφος για το blog της Αμαλίας. «Φρίκαρα με τα όσα γράφει για τα φακελάκια». (Ίσως τελικά να φταίει αυτή η πρώτη επαφή).
Εξαιτίας του 18χρονου αγώνα της μητέρας μου με τον καρκίνο, δυστυχώς εξοικειώθηκα με τις αγωνίες και τους φόβους του καρκινοπαθούς. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, όλες οι ιστορίες καρκινοπαθών παρόμοιες είναι. Αφήστε που υπάρχουν πολλές πολύ χειρότερες, πιο οδυνηρές, ασύλληπτα πιο οδυνηρές και τραγικές. Άρα από αυτήν την άποψη, δεν βρήκα κάτι εντυπωσιακό.
Υποκριτικός όσο και άθλιος είναι αυτός ο απίστευτος παροξυσμός που μας έπιασε όλους για τα φακελάκια στα νοσοκομεία. Το επιχείρημά μου δεν είναι «αυτά τα ξέραμε». Σιχαίνομαι αυτούς που βλέπουν ένα θέμα στην τηλεόραση και το κριτικάρουν λέγοντας «δεν είναι τίποτα σπουδαίο, αυτά τα ξέραμε».
Το ζήτημα είναι δυστυχώς ότι όλοι αυτοί (για να είμαστε ειλικρινείς - όλοι εμείς) σήμερα που είναι «in», καταγγέλλουν τα φακελάκια στην υγεία αλλά όταν χρειαστεί πρώτοι θα προτείνουν στο γιατρό να του δώσουν κάτι παραπάνω για να τους προσέξει περισσότερο από τον διπλανό τους στο θάλαμο. Όλοι εμείς που σήμερα ελέω Αμαλίας γινόμαστε κατήγοροι των κακώς κειμένων στο χώρο της υγείας, εμείς πρώτοι θα τρέξουμε να συντηρήσουμε την αισχρή και απαίσια αυτή νοοτροπία. Εμείς θα τη θρέψουμε. Και θα υποκύψουμε αν μας το ζητήσουν, και θα το προτείνουμε μόνοι μας αν τυχόν δεν μας το ζητήσουν. Στην ουσία όλοι εμείς είμαστε οι εχθροί της Αμαλίας, εμείς στεκόμαστε απέναντί της. Εμάς καταγγέλλει.
Δεν είναι γενικοί αφορισμοί τα παραπάνω. Και αυτούς τους σιχαίνομαι. Είναι συγκεκριμένη πρόταση. Τολμήστε να καταγγείλετε τον επόμενο γιατρό που θα τολμήσει να ζητήσει φακελάκι από εσάς. Με οποιοδήποτε τρόπο, ίσως και με μεγάλο κόστος. Να τον καταγγείλετε. Αυτό είναι πραγματικό θέμα. Αν καταφέρουμε του χρόνου και πολλαπλασιάσουμε τις καταγγελίες γιατρών που εκμεταλλεύονται τον πόνο μας.
Η Αμαλία έγινε μόδα. Μια νεαρή κοπέλα που πεθαίνει και γράφει για τη ζωή της ερεθίζει. Ελπίζω φυσικά να μην ήταν το μακάβριο της υπόθεσης που τράβηξε τους αναγνώστες όσο το θάρρος της φυσικά να πολεμήσει μ΄ αυτόν τον τρόπο που βρήκε μέχρι το τέλος. Η συμπόνια δεν είναι ένοχη. Η συμπόνια όμως εκφράζεται με πράξεις. Είναι ένα βήμα το να διαβάσεις το blog της Αμαλίας και να ενημερώσεις τους φίλους σου να το διαβάσουν και αυτοί. Υπάρχουν όμως και άλλα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς.
Ποιος από εμάς επισκέφθηκε τον καρκινοπαθή συγγενή του για τελευταία φορά; Μην μου πείτε ότι δεν έχετε κάποιον καρκινοπαθή συγγενή σας ή δεν ξέρετε κάποιον καρκινοπαθή φίλο σας; Πότε πήγατε για τελευταία φορά μαζί του στη χημειοθεραπεία; Πότε ήταν η τελευταία φορά που προσφερθήκατε να τον συνοδεύσετε στο νοσοκομείο; Ξέρετε πόσο πολύτιμη είναι αυτή η βοήθειά σας;
Καλά κάνατε και συγκινηθήκατε με την Αμαλία. Καλά θα κάνετε τώρα να το δείξετε κιόλας. Υπάρχουν τρόποι. Αρκεί η αηδία σας και τα ευγενή συναισθήματά σας να μην εξαντλούνται στην ανάγνωση ενός blog.
Κι όμως παρά τα όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στην περίπτωση της Αμαλίας. Ότι μια γυναίκα ήξερε ότι θα πεθάνει και καθόταν και έγραφε για να επικοινωνήσει μαζί μας. Και ότι ξαφνικά έγινε κάτι. Έστω αυτό το πρώτο βήμα. Ο ένας το σύστηνε στον άλλον. Τουλάχιστον συγκινητικό είναι.
Ο υπογράφων έχασε πριν λίγους μήνες τη μητέρα του από καρκίνο που της επεφύλαξε τον πιο οδυνηρό θάνατο που μπορεί να διανοηθεί ο νους του ανθρώπου. Τα ειδικά κοκτέιλ που μας συνέστησε εξειδικευμένος γιατρός πόνου (δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια ειδικότητα, πριν επισκεφθώ ένας από τους 5 που υπάρχουν στην Ελλάδα) ήταν πολύ λίγα για να αντιμετωπίσουν τον απίστευτο πόνο της κακιάς αρρώστιας.
Η μητέρα μου έφυγε έχοντας χάσει σχεδόν τα λογικά της. Η μητέρα μου πάλεψε σαν ήρωας μέχρι το τέλος και πάντα έλεγε.. «Ο καρκίνος είναι ευκαιρία ζωής. Ξέρεις ότι θα πεθάνεις. Ζήσε πραγματικά όσο χρόνο σου έχει μείνει. Ούτε μία ανάσα χαμένη. Ούτε μία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου