Όταν μου είπε η AσπαΛένα ότι έρχεται ο Priesner στην Ελλάδα, δεν ήξερα ποιός είναι. Μπήκα στο προσωπικό του site και ενθουσιάστηκα. Οι γνωστές συγκλονιστικές μελωδίες που έχει συνθέσει για τις ταινίες του Κισλόφσκι μ' έκαναν να πιστεύω ότι στη συναυλία του στο Ηρώδειο θα ακούσω ένα μουσικό θησαυρό. Πήγα με την καλύτερη διάθεση να μαγευτώ και να αφεθώ στη μουσική του.
Και όμως αυτός ο άνθρωπος μάλωσε με τη μελωδία.
Στο πρώτο μέρος παρουσίασε το νέο του έργο. Ένα έργο άνευρο που όσο και να ψάξεις δεν θα μπορέσεις να βρεις 30 μελωδικά δευτερόλεπτα. Ο τύπος που είχε υπό τη διεύθυνσή του 65 μουσικά όργανα (της συμφωνικής της ΕΡΤ) δεν μπόρεσε να συμπαρασύρει το κοινό του ούτε για μια στιγμή. Αυτή η επιτεδευμένη παραφωνία και το τεχνητό γλυκό φάλτσο που αναδεικνύει την ανθρωπιά (με την καλύτερη των προθέσεων όλα αυτά) αν μη τι άλλο κούρασε (για να μην αρχίσω να βρίζω). Μετά πήρε το μικρόφωνο και είπε ωραία λόγια για την Ελλάδα και τους Έλληνες που όμως κατά τα άλλα μας έγραψε να μην πω που... Δεν ήξερε καν το όνομα μιας υψιφώνου που μας παρουσίασε.... Όμως τη δέχτηκε, την ενέκρινε και την παρουσίασε.
Στο δεύτερο μέρος που ακούσαμε τα γνωστά του κομμάτια, σαφώς τα πράγματα ήταν κάλύτερα. Αυτό όμως δεν αλλάζει τον κακό ήχο και την άθλια ενορχήστρωση (του πρώτου μέρους) που μ' έκαναν να πιστεύω ότι αυτός ο τύπος επειδή έγραφε "τη μουσική των ονείρων" ήθελε οπωσδήποτε να κοιμηθούμε. Οπωσδήποτε όμως...!!! Αυτό ήθελε μάλλον. Αν αυτό ήθελε το πέτυχε.
Και ενώ έχω τέτοιες σκέψεις στο μυαλό μου, τελειώνει η συναυλία και όλο το Ηρώδειο σηκώνεται και τον αποθεώνει. Μιλάμε για την απόλυτη αποθέωση. Σε ποίον; Σ' αυτόν που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στην Ελλάδα και τα άφησε όλα να είναι από μέτρια ως άθλια.
Που μας έγραψε άντε πάλι να μην πω που....
Και μένω άναυδος ο μαλάκας. Τελικά μάλλον δίκιο έχει η Ασπα Λένα που με φωνάζει βλάχο... Δεν μπορώ να χειροκροτήσω κάτι που δεν μου αρέσει. Την ίδια ώρα οι υπόλοιποι τον αποθέωναν. Τον αποθέωναν λέμε...
3 σχόλια:
Όχι απλώς συμφωνώ με κάθε δημοσιευμένη λέξη σου, αλλά και επαυξάνω για κάθε αδημοσίευτη. Θα μπορούσα να συντάξω κι εγώ ολόκληρο post για το εν λόγω υπερθέαμα, αλλά αποφάσισα να είναι λιγότερα τα posts της γκρίνιας από εκείνα της πρότασης. Με δυο λόγια όμως, η παράσταση ήταν η επιτομή του κιτς. Και, όπως φάνηκε, του φάλτσου, της προχειρότητας, του φτηνού βλαχοεντυπωσιασμού. Κοινώς, ήταν μια πέρα για πέρα ελληνικότατη παραγωγή, η οποία ως συνήθως έμελλε να μαγέψει και ως εκ τούτου δεν νομίζω πως μας έχει γραμμένους ο Preisner. Το αντίθετο θα έλεγα. Πλάι στους Scorpions, βρήκε και αυτός τη χώρα που με λίγη προσπάθεια γίνεσαι θεός. Ας σταματήσω όμως εδώ τη γκρίνια.
Στα θετικά της συναυλίας προσμετράται το γεγονός ότι την παρακολούθησα χωρίς να πληρώσω...
ΤΟΧΩ ΖΗΣΕΙ ΚΑΙ ΓΩ ΑΥΤΟ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ. ΕΧΕΙΣ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΔΙΣΚΟ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΑΡΠΑΧΤΗ. ΚΡΙΜΑ ΠΑΝΤΩΣ...
Ναι το έζησα κι εγώ αυτό στην συναυλία της MADONNA που μας ζητούσε να βγάλουμε άναρθρες κραυγές, κα΄τι που δεν ταιριάζει μετην ελληνική νοοτροπία. Είπε δυο τρία πό αυτά που περιμέναμε να ακούσουμε τα hit της. Βγήκε με την πιο απαράδεκτη εκδοχή του la isla bonita με μπαλαλάικες. Οι Ελληναράδες από κάτω συμπεριλαμβανομένου και εμού, που είχα καταθέσει τον οβολόν μου, 120€, διόλου ευκαταφρόνητο ποσό αν αναλογιστεί κανείς ότι 180€ είναι η κατώτατη σύνταξη του ΟΓΑ, είχαμε βαρεθεί και κάναμε σχόλια τύπου"το τραύμα" ή "το 12" να μας πει.
Αλλά η Μαντόνα πάντα κυρία μας με τον καλό λόγο, αφού δεν ακολουθούσαμε τις χαζοαμερικανιές της μας στόλισε λέγοντας, "say it mother fuckers". Σεπτέμβριος του 2008
Δημοσίευση σχολίου