Μια κοινωνία χίλιες κραυγές - σκηνή: ΌΝΕΙΡΑ

Χθες το βράδυ κάτι μ' έπιασε και ξανασκεφτόμουν το αποτυχημένο μυθιστόρημά μου. Συγκεκριμένα σκεφτόμουν το συγκεκριμένο σημείο που ο ήρωας μιλά με τα όνειρά του. Χωρίς να υπάρχει και κανένας άλλος ιδιαίτερος λόγος, το παραθέτω...


-«Όνειρά μου. Όνειρά μου. Ελάτε λοιπόν».
Η φωνή μου έβγαινε δυνατά, σχεδόν οργισμένα και με πόνο. Αγανάκτηση και
θυμό. Ήθελα να τα δω. Έπρεπε να τα δω.
«Όνειρα. Ελάτε λοιπόν. Ελάτε».
Λες και χρειαζόταν να το πω δύο φορές. Λες και έπρεπε να τα φωνάξω δυνατά μ'
έναν συγκεκριμένο τρόπο που είχε πετύχει...και ξαφνικά ο ουρανός γέμισε με
χιλιάδες πουλιά. Εκατομμύρια πουλιά. Δεν θα ήταν ψέμα αν σου έλεγα
δισεκατομμύρια. Όλα αυτά τα νυχτοπούλια προσγειώθηκαν μπροστά μου, απέναντί μου κοιτώντας με, λες και κοιτουσαν κάποιο γνωστό. Κάθισαν στο έδαφος απέναντί μου και σε λίγο ήλθε και άλλο ένα, που πέταξε πιο γρήγορα από τ'άλλα και αφού πέρασε από πάνω τους ήλθε και στάθηκε ακριβώς μπροστά μου, αντίκρυ μου. Όλα τα άλλα που σε απόσταση ενός μέτρου στέκονταν πίσω του δεν είπαν κουβέντα ούτε διαμαρτυρήθηκαν για την ανωτερότητα του μαύρου νυχτόπουλου. Αυτά ήταν πολλά αλλά εγώ ήμουν ο ένας.
«Τί πουλιά είστε ακριβώς;»
-«Της φαντασίας».
-«Είμαι ο ..»
-«Ξέρουμε ποιός είσαι. Εσύ μας δημιουργείς. Σ'ευχαριστούμε γι' αυτό».
-«Σας έχω μπροστά μου και θέλω να ρωτήσω χιλιάδες έξυπνα πράγματα μόνο που δεν ξέρω τί να πρωτοδιαλέξω. Δεν μπορώ όμως να μην ξεκινήσω από το χειρότερο εφιάλτη μου. Βλέπω να είμαι στη κορυφή ενός βουνού και ξαφνικά αρχίζω να πέφτω και να πέφτω μέχρι που χάνομαι στο κενό. Όλοι έχουν τον δικό τους εφιάλτη. Εγώ γιατί έχω αυτόν; Τί μπορεί να σημαίνει;»
-«Τον εφιάλτη σου τον διάλεξες εσύ στην πρώτη μας συνάντηση. Όλοι οι
άνθρωποι έχουν αυτό το προνόμιο, να διαλέγουν τον μεγάλο τους εφιάλτη. Εσύ
μας είπες οτι θέλεις να βλέπεις τον εαυτό σου να πέφτει, μέχρι να χαθεί στο
άπειρο για να τρομάζεις και να συνειδητοποιείς κάθε τόσο οτι δεν είσαι
άτρωτος ούτε αθάνατος. Ήθελες κάτι για να σου θυμίζει οτι η επιτυχία είναι
εφήμερη και οτι ο εγωισμός σκοτώνει...»
-«Εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε όλα μας τα όνειρα;»
-« βλέπεις τα όνειρα που σου αξίζουν.»
-«Μα εγώ βλέπω και ερωτικά όνειρα με τις πιο όμορφες γυναίκες του κόσμου.
Μου αξίζουν; Με κάνεις πολύ υπερήφανο».
-«Μπα, όχι, αυτά τα βλέπουν όλοι. Δεν σημαίνουν τίποτα».
-«Πάντως κρατώ αυτό που μου είπες πριν, ότι μας αξίζουν τα όνειρά μας και
συνεπώς τα εξουσιάζουμε κατά κάποιον τρόπο. Aρα μπορώ και να τα καταστρέψω.»
-«Γιατί ο κάθε ένας που συναντάει τα όνειρά του σκέφτεται καταρχάς να τα
καταστρέψει; Όλοι μ'αυτή την ματαιοδοξία παντοδυναμίας ζείτε. Τί κακό σου
κάναμε;»
-«Πάντως μπορώ;»
-«Φυσικά και όχι. Ο μόνος που μπορεί να εξαφανίσει όλα αυτά τα όνειρα είμαι
εγώ.»
-«Εσύ ποιός είσαι;»
-«Εσύ τί θες να μάθεις στ'αλήθεια;»
-«Σας φώναξα για να σας γνωρίσω. Κάποτε σκέφτηκα οτι μπορώ να καθορίζω τις σκέψεις μου και την διάθεσή μου αν μπορώ να καθορίζω την φαντασία μου και να προβλέπω τα όνειρα. Θέλησα λοιπόν να σας γνωρίσω και να σας προτείνω αυτό. Έτσι και εσείς θα είστε μόνο καλοί και εγώ για πάντα ευτυχισμένος. Και μάλιστα εξασφαλισμένα ευτυχισμένος για πάντα. Αν δεν μπορεί να γίνει αυτό, δηλαδή να καθορίζω εγώ τα όνειρά μου και την φαντασία μου, τότε θέλω να γνωρίσω αυτόν που μπορεί να το κάνει αυτό και να του προτείνω αυτή την συμφωνία.»
-«Και εκείνος τί θα κερδίσει;»
-«Ό,τι θέλει από μένα.Αρκεί να μπορώ να το δώσω. Δίνω τα πάντα για την
ευτυχία».
Το έβλεπα στα μάτια του οτι είχε αρχίσει να του αρέσει η ιδέα. Δεν ήξερα
ποιός ήταν αυτός ο μεταμφιεσμένος σε αρχηγό των νυχτοπουλιών. Ήξερα όμως οτι ήταν κάποιος σπουδαίος και κατά πάσα πιθανότητα αυτός που έψαχνα. Ντρεπόμουν να ρωτήσω μήπως και δεν είχα καταλάβει τα αυτονόητα. Έτσι συνέχισα προσποιούμενος οτι είχα αντιληφθεί τί γίνεται. Για να είμαι ειλικρινής δεν φοβόμουνα. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ αυτή η συνάντηση».
-«Γιατί προσποιείσαι οτι έχεις καταλάβει ποιός είμαι και τί γίνεται, αφού
δεν ξέρεις τίποτα για μένα και κυρίως τί μπορώ να κάνω σε σένα; Γιατί μιλάς
με μένα, που, αν θέλω, μπορώ να σε κάνω να μην ξαναμιλήσεις; Πώς τολμάς και
μου προτείνεις συμφωνία τη στιγμή που μπορώ να σε κάνω ό,τι θέλω και να πάρω ό,τι θέλω από σένα χωρίς να σε ρωτήσω; Ποιός είμαι, μπορείς να φανταστείς;
Μπορώ και εξουσιάζω τη φαντασία σου. Έχεις συνειδητοποιήσει τη δύναμή μου;»
-«Γιατί είσαι τόσο αρνητικός; Προτείνω κάτι που συμφέρει και τους δύο».
Το ύφος του ήταν αυστηρό και τρομακτικό. Μα δεν δείλιασα. Απλά προσπάθησα
από εδώ και στο εξής να μην σκέφτομαι τίποτα πέρα από αυτά που θα έλεγα
ούτως ή άλλως.
-«Ανόητε δεν ξέρεις ποιός είμαι και δυστυχώς δεν μπορείς καν να φανταστείς.
Γι'αυτό και αποφάσισες να μην σκέφτεσαι τίποτα πέρα από αυτά που θα πεις
ούτως ή άλλως. Δεν μπορείς όμως να το καταφέρεις αυτό. Άκου. Να ευγνωμονείς τον Θεό που έχεις και άσχημα όνειρα. Η λύση για την ευτυχία δεν είναι τα χαρούμενα όνειρα».
-«Θύμωσες και δεν ήθελα να θυμώσεις».
Τα μαυροπούλια σιγά σιγά άρχισαν να σηκώνονται στον αέρα και σε λιγότερο
απ'όσο μπορούσες να υπολογίσεις είχαν εξαφανιστεί. Ίσως να φταίει το οτι άρχισε να ξημερώνει.