Αύριο θα πάω στην Κομοτηνή να δώσω το ένα απο τα δύο μαθήματα που μου έμειναν για το πτυχίο μου.
Όταν μπήκα στην Νομική ήταν Φθινόπωρο του 1996.
Σήμερα, Ιούνιο του 2007, είμαι ακόμη φοιτητής. Και ας ακούγεται άσχημο... αυτό είναι το καλό μέρος της ιστορίας.
Το κακό είναι ότι δεν έρχονται πίσω αυτά τα χρόνια. Κράτησα το φοιτητικό άλλοθι όσο περισσότερο μπορούσα. Αύριο θα ταξιδέψω 10 ώρες για να φτάσω στην πρωτεύουσα της Θράκης, την πόλη που έζησα τα ωραιότερα.
Φυσικά και δεν έκατσα να διαβάσω. Στην ηλικία μου, η εξεταστική είναι πια υπόθεση εμπειρίας και όχι διαβάσματος. Θα σας το εξηγήσω αυτό κάποια στιγμή. Είναι μια δική μου θεωρία που την έχω αποδείξει εφαρμόζοντάς την.
Θυμάμαι την πρώτη μέρα που έφτασα στην πόλη με τους γονείς μου. Θυμάμαι με λεπτομέρειες την τελευταία μέρα στην πόλη που αποχαιρέτησα τους φίλους για να έρθω στο γραφείο που αποτελούσε το όνειρο της ζωής μου. Και τώρα... πρέπει να πηγαίνω όποτε μπορώ για να τελειώσω τη σχολή. Και όταν τελειώσω και μ' αυτό; Θα πρέπει να εφεύρω έναν άλλο σοβαρό και δεσμευτικό λόγο για να την επισκέπτομαι.
