Προσπαθώ να σκεφτώ καπνίζοντας και πίνοντας ένα ουισκάκι στο σπίτι βραδιάτικα, τι έκανα τέτοια ώρα, τέτοια μέρα 10 χρόνια πριν. Έχουμε και λέμε. Ήμουν στην Κομοτηνή. Ήμουν μεθυσμένος. Ήμουν ευτυχισμένος. Αυτά είναι τα δεδομένα. Άντε να προσπαθήσουμε και λίγο περισσότερο. Πέμπτη βράδυ -θυμάμαι- ήταν η φοιτητική βραδιά στην Κομοτηνή. Άρα σίγουρα θα ήμασταν σε καμιά ταβέρνα. Σε κανά τρεις ώρες, θα πάμε και στο Αλάβαστρο για να ξημερώσουμε. Προς το παρόν είμαστε εμείς και εμείς η παρέα μας δηλαδή καμιά δεκαριά άτομα και πίνουμε, παρακολουθούμε τον Γερμανό να τα σπάει στο μαγαζί, και γελάμε. Νοέμβριο 1997 ήμουν δευτεροετής. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήμουν σε κανά πάρτυ που οργάνωνα τότε στα μπαράκια της πόλης για να βγάζω κανά φράγκο παραπάνω από αυτά που μου έστελναν οι γονείς μου. Ε... ρε εποχές. Θυμάμαι ότι ξυπνούσα γελώντας. Άνοιγα τα μάτια μου και σκεφτόμουν ότι και σήμερα δεν θα κάνω απολύτως τίποτα. Κανά τάβλι με τον καφέ, φαγητό στον φίλο μας τον Rotwan, τον Πομάκο, ξερή στον καφενέ το μεσημέρι, ούζα από το απόγευμα, ρετσίνα το βράδυ. Αχ... ρε Κομοτηνή. Σε πεθύμησα. Θα σου έρθω με πρώτη ευκαιρία να σε δω. Πρέπει να σου γνωρίσω και την Ασπαλένα.